ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

Ο νόμος πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση έρχεται να διαλύσει κάθε κεκτημένο του φοιτητικού κινήματος. Διαγράφει φοιτητές στα ν+2, διαλύει τα πτυχία και τα μετατρέπει σε πιστωτικές μονάδες, καταργεί το άσυλο, η φοιτητική μέριμνα αποτελεί παρελθόν και βάζει διορισμένες διοικήσεις στα πανεπιστήμια σε μια κατεύθυνση αυταρχικοποίησης των ιδρυμάτων. Στο τελευταίο σημείο πιστεύουμε πως κρύβεται για το υπουργείο η επιτυχία του προχωρήματος της μεταρρύθμισης.

Εδώ και αρκετούς μήνες η Διαμαντοπούλου είχε ορίσει ως ημερομηνία για τον ορισμό των πενταμελών επιτροπών και την διαδικασία εκλογής του συμβουλίου διοίκησης στις 15 Νοέμβρη. Η αντίδραση του φοιτητικού κινήματος ενάντια στο νόμο έκτρωμα αλλά και η σύσσωμη εναντίωση στο νόμο από την ακαδημαϊκή κοινότητα ήταν ένας από τους λόγους που η Διαμαντοπούλου μετέφερε την τελική ημερομηνία στις 25 Δεκέμβρη και όρισε δικές της 5 μελής επιτροπές.

Προφανώς ο άμεσος ορισμός εγκάθετων από το υπουργείο είναι το πρώτο βήμα για την υλοποίηση του νόμου και προλειάνει το έδαφος για την πλήρη εφαρμογή του. Οι εγκάθετοι του υπουργείου θα εφαρμόσουν άμεσα ένα νόμο που εντατικοποιεί τους ρυθμούς σπουδών και διαλύει τα πάντα σε μία κατεύθυνση πειθάρχησης του φοιτητικού σώματος.

Τα συμβούλια διοίκησης θα αποτελούνται από 8 ενδοπανεπιστημιακούς και 6 εξωπανεπιστημιακούς. Σε αυτά οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν θα έχουν κανένα πεδίο παρέμβασης για να προασπιστούν τα δικαιώματά τους. Ο ρόλος των πενταμελών επιτροπών είναι να εκτελούν χρέη εφορευτικής επιτροπής στη διαδικασία εκλογής των 8 ενδοπανεπιστημιακών. Πρέπει να γίνει σαφές στο υπουργείο και τους καθηγητές που συμμετέχουν στις εφορευτικές ότι όπου και να γίνει η διαδικασία εκλογής οι φοιτητικοί σύλλογοι θα είναι εκεί για να μπλοκάρουν και να απονομιμοποιήσουν τη διαδικασία μέσα και έξω από τις σχολές.

Μέχρι τώρα, όπως λειτουργούσαν οι πρυτανείες, υπήρχε οι δυνατότητα παρέμβασης στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων από τους φοιτητικούς συλλόγους (καθώς και από τις προεδρείες των σχολών, τους συλλόγους των εργαζομένων του ιδρύματος κλπ). Χωρίς να θεωρούμε ιδανικό τον μέχρι τώρα τρόπο διοίκησης, αντιλαμβανόμαστε όμως πως τώρα με τα συμβούλια διοίκησης γίνεται ένα ποιοτικό άλμα προς μια τρομερά αντιδραστική κατεύθυνση, αυτή της αυταρχικοποίησης των ιδρυμάτων. Πλέον τα ιδρύματα θωρακίζονται απέναντι στη βούληση και την παρέμβαση των φοιτητών (και της υπόλοιπης ακαδημαϊκής κοινότητας), καθώς θα διοικούνται με εγκάθετους-δοτούς του υπουργείου-όπως συνέβαινε στη χούντα!- σε κλειστές διαδικασίες με στόχο να περνάνε άμεσα κάθε αντιδραστικό μέτρο που επιτάσσει το υπουργείο αλλά και την ίδια τη μεταρρύθμιση και το νέο νόμο πλαίσιο χωρίς αντιστάσεις

Έτσι, για μας αποτελεί εξαιρετικά κομβικό σημείο για το φοιτητικό κίνημα η μάχη για το μπλοκάρισμα των συμβουλίων διοίκησης. Είναι μια επιθετική κίνηση του υπουργείου που μετά τις φοιτητικές καταλήψεις και κινητοποιήσεις καταδίκης του νόμου, προσπαθεί να στήσει με κάθε τρόπο τις νέες διοικήσεις που θα έρθουν να υλοποιήσουν όλον τον υπόλοιπο νόμο. Θα αποτελέσει έτσι την «αρχή του κακού» και άρα είναι τεράστιας σημασίας μάχη για την έκβαση της αντιπαράθεσης φοιτητικού κινήματος και υπουργείου.

Συνεπώς και εμείς πρέπει το επόμενο διάστημα να κινητοποιηθούμε και εντός των σχολών απέναντι σε αυτή τη διαδικασία και στοχοποιώντας όλο εκείνο το αντιδραστικό κομμάτι των καθηγητών που είτε μετέχουν στις εφορευτικές επιτροπές, είτε θέτουν υποψηφιότητες, είτε στηρίζουν αυτή τη διαδικασία κατά τον οποιοδήποτε τρόπο. Η 5μελής εκλεκτορική επιτροπή στο ΕΜΠ είναι οι:

α) ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΔΡΥ-ΔΡΗ του ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ομότιμος καθηγητής και τέως αντυπρύτανης του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου

β) ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ ΓΑΛΑΝΗΣ του ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ομότιμος καθηγητής και τέως αντιπρύτανης του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου

γ) ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ του ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ, ομότιμος καθηγητής και τέως αντιπρύτανης του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου

δ) ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΠΡΩΤΟΝΑΡΙΟΣ του ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ομότιμος καθηγητής και τέως αντιπρύτανης του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου

ε) ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΚΑΖΕΤΑΣ του ΚΩΝ/ΝΟΥ, καθηγητής στου πολιτικούς μηχανικούς του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου.

ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΔΕ ΧΩΡΑΝΕ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ - ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ – ΟΠΟΙΟΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΥΛΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΝΟΜΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ.

ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΣΤΗΣΙΜΟ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ-ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΚΛΟΓΗΣ-ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ!

ΔΩΡΕΑΝ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ; ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ...

Στο χρονικό διάστημα που διανύουμε έχουμε γίνει θεατές σε μια τραγελαφική παράσταση, με κύριους πρωταγωνιστές το υπουργείο και τους καθηγητές από τη μία μεριά και τους φοιτητές από την άλλη. Πρόκειται για την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, η οποία είναι αποτέλεσμα του νόμου-πλαισίου που κυρίαρχα στοχεύει στην πειθάρχηση των φοιτητών στα πλαίσια, όχι μόνο των γενικότερων περικοπών, αλλά της άμεσης υλικής απόληξης που θα έχει αυτό στη φοιτητική μας καθημερινότητα (περισσότερη παρακολούθηση στο ήδη εντατικοποιημένο πρόγραμμα σπουδών για την απόκτηση σημειώσεων, ηλεκτρονικά συγγράμματα). Πιο συγκεκριμένα το ηλεκτρονικό σύγγραμμα γίνεται θεσμός καθώς και καταργείται ο δωρεάν 2ος τόμος. Όλα αυτά γίνονται για δύο κυρίως λόγους:

·         Πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος. Τόσο το υπουργείο όσο και οι καθηγητές βάζανε την προηγούμενη περίοδο αναχώματα στους αγώνες των φοιτητών για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, καθώς στηρίζανε ότι «δεν έχουμε ανάγκη τα βιβλία άμα παρακολουθούμε τα μαθήματα και κρατάμε σημειώσεις». Αυτό σημαίνει ότι μας θέλουν φοιτητές-ρομπότ σε ένα πανεπιστήμιο-σχολείο πλήρως εντατικοποιημένο, αποτέλεσμα του οποίου θα είναι να μην έχουμε ελεύθερο χρόνο, να απομακρυνόμαστε από τους συλλογικούς αγώνες και να καταλήγουμε στον ατομικό δρόμο για να επιβιώσουμε.  

·         Περαιτέρω οικονομικά βάρη στις πλάτες των φοιτητών. Με πρόφαση την οικονομική κατάσταση και με την πλέον γνωστή ατάκα «λεφτά δεν υπάρχουν» κόβουν τα δωρεάν συγγράμματα. Έτσι στην αρχή είχαμε την κατάργηση της δωρεάν σίτισης-στέγασης, μετά ακολούθησε η κατάργηση του δωρεάν πάσο και τώρα καταργούνται τα δωρεάν συγγράμματα, πράγμα που σημαίνει ότι διαλύεται η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση.

Στη σχολή μας έχουν παρουσιαστεί κρούσματα αυτής της πτυχής του νόμου. Ήδη κόψανε το 2^ο τόμο στο μάθημα της οπτικής και το βιβλίο στην εργαστηριακή φυσική. Εδώ αξίζει να αναφερθεί η συμπεριφορά διαφόρων καθηγητών (π.χ. στην οπτική) οι οποίοι απαιτούνε από τους παλαιότερους φοιτητές να δώσουν τα βιβλία τους για να τα πάρουν οι νεώτεροι!!

Πρέπει να γίνει σαφές στο υπουργείο και στους «ακολούθους» του ότι δε θα δώσουμε ούτε ένα ευρώ για τα συγγράμματα. Μέσα από τους μαζικούς συλλογικούς μας αγώνες, τις γενικές συνελεύσεις, τις παραστάσεις διαμαρτυρίας, τις φοιτητικές μας κινητοποιήσεις και τις συγκρούσεις με όποιον βάζει αναχώματα στην προάσπιση των δικαιωμάτων μας θα παλέψουμε για ένα μέλλον καλύτερο από αυτό που μας ετοιμάζουν. Μα στερούν αυτά που έχουμε κατακτήσει με αγώνες, χρέος μας να τα πάρουμε πίσω!

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ...

16 ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΗΣ ΣΕΜΦΕ ΒΑΖΟΥΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ

Μια προηγούμενη περίοδο οι φοιτητές σ’όλη την Ελλάδα δίναμε τη μάχη με τις κινητοποιήσεις μας για την ανατροπή του νόμου πλαίσιο που τσακίζει τα δικαιώματά μας  (διαγραφές φοιτητών, κατάργηση ασύλου, διάλυση πτυχίων, αυταρχικοποίηση των σπουδών, κατάργηση μέριμνας κπλ). Σε αυτόν τον αγώνα είχαμε να αντιμετωπίσουμε τη καταστολή και την τρομοκρατία της κυβέρνησης. Είτε αυτή ήταν καταστολή στο πεδίο του δρόμου, είτε απειλές του υπουργείου για χαμένα εξάμηνα και κόψιμο της χρηματοδότησης αν δε σταματήσουν οι κινητοποιήσεις, είτε αυτή ήταν κατασυκοφάντηση και τρομοκρατία από τα ΜΜΕ απέναντι στους αγώνες μας.

Δυστυχώς όμως στη μάχη του κινήματος απέναντι στην  κυβέρνηση και στο νόμο είχαμε να αντιμετωπίσουμε και εχθρούς  στο εσωτερικό του πανεπιστημίου. Ο λόγος για τους 173 καθηγητές  του ΕΜΠ που σα μακρύ χέρι του υπουργείου μέσα στις σχολές υπέγραψαν ένα χαρτί όπου απαιτούσαν το σταμάτημα των καταλήψεων και διέδιδαν σε άγαστη συνεργασία με το υπουργείο και τους προωθούμενους από τα ΜΜΕ δήθεν     «αγανακτισμένους» φοιτητές ότι οι καταλήψεις δυσφημούν το πανεπιστήμιο. Επίσης μάλιστα, καλούν την πρυτανεία να εφαρμόσει άμεσα το νόμο βρίσκοντας πως μπορεί να αξιοποιηθεί και να βελτιωθεί στην πορεία!  Δίπλα παρατίθενται οι 16 εξ’αυτών που είναι στη σχολή μας (Αλεξόπουλος Θ. ,Ασημακόπουλος Μ, Βλαστού Ρ, Γιούνης Χ, Ευταξιόπουλος Δ, Ζεργιώτη Ι, Κόκκορης Μ, Λαμπροπούλου Σ, Μακροπουλου Μ, Παπαγιάννης Α, Ράπτης Ι, Ράπτης Κ, Σταυρακάκης Ν, Συμβώνης Α, Τσιπολίτης Γ, Φωκίτης Ε)                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            

Οι συγκεκριμένοι καθηγητές συνειδητά επέλεξαν στρατόπεδο. Επέλεξαν τη μεριά του υπουργείου στην αντιπαράθεση του φοιτητικού (και ευρύτερα εκπαιδευτικού) κινήματος ενάντια στο νόμο. Αποτελούν τη αντιδραστική συμμαχία της κυβέρνησης εντός των σχολών για να καμφθούν οι αντιδράσεις και να περάσει η επίθεση.

Δεν είναι τυχαίο που οι καθηγητές αυτοί είναι γνωστοί για την αντιδραστική στάση τους απέναντι στους φοιτητές και τα δικαιώματά τους. Είναι οι ίδιοι που αυθαιρετούν επανειλημένα στο φοιτητικό σώμα αδιαφορώντας για στοιχειώδη δικαιώματα που έχουμε αλλά και με τη γενικότερη στάση τους  δρουν εχθρικά προς το κίνημα. Μερικά μόνο παραδείγματα είναι ο Κόκκορης που διέδιδε κείμενο ενάντια στο άσυλο και τις καταλήψεις, ο Σταυρακάκης (πρόεδρος ΠΟΣΔΕΠ) στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που έχει κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να μην κινητοποιούνται οι καθηγητές, ο Τσιπολίτης που κόβει μαζικά τους φοιτητές εδώ και χρόνια αυθαιρετώντας διαρκώς, ο Συμβώνης που ακυρώνει ολόκληρα θέματα για ένα λάθος και μηδενίζει γραπτά αν υποψιαστεί(!) αντιγραφή χωρίς να υπάρχει καμιά απόδειξη για αυτό κ.ά. Μάλιστα, οι Συμβώνης, Λαμπροπούλου και Βλαστού είναι και καθηγητές του πρώτου έτους-εικόνα για το αντιδραστικό τοπίο που δημιουργείται ήδη από την αρχή της σχολής για τους συναδέλφους του πρώτου έτους.

Οι καθηγητές έχουν συγκεκριμένες θέσεις εξουσίας απέναντι στο φοιτητικό σώμα και συγκεκριμένους κοινωνικούς ρόλους να υλοποιούν τις εκάστοτε αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στις σχολές έχοντας και άμεσο συμφέρον από αυτό. Για αυτό το λόγο τόσες και τόσες φορές στέκονται ενάντια στους φοιτητές, τους αγώνες τους και τα δικαιώματά τους. Είτε συμβάλλοντας με τις  αυθαιρεσίες τους στην εντατικοποίηση των σπουδών και το αυταρχικό περιβάλλον που προωθεί το υπουργείο, είτε παίρνοντας εκδικητικές αποφάσεις για χαμένες εξεταστικές λόγω καταλήψεων όπως προσπάθησαν να κάνουν και στη σχολή μας, είτε και τασσόμενοι ανοιχτά υπέρ του υπουργείου και της μεταρρύθμισης όπως οι εν λόγω καθηγητές.

Έτσι, η μάχη για την ανατροπή του νόμου αλλά και γενικότερα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας περνάει και μέσα από την αντιπαράθεση με το καθηγητικό σώμα και ιδίως με το πιο αντιδραστικό μπλοκ από αυτούς (όπως οι παραπάνω καθηγητές-τσιράκια του υπουργείου). Δε θα μείνουμε αμέτοχοι στον πόλεμο που μας εξαπολύουν! Θα αντιπαρατεθούμε με όλους αυτούς που τσακίζουν τα δικαιώματά μας με κάθε μέσο και τρόπο! Είτε είναι η κυβέρνηση και το υπουργείο, είτε είναι συμμάχοι τους μέσα στις σχολές όπως καθηγητές και καθεστωτικές παρατάξεις.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

ΝΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ...

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗ 48ΩΡΗ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Η διήμερη πανελλαδική – πανεργατική απεργία της 19 – 20ης Οκτώβρη με τις διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα να έχουν πρωτοφανή συμμετοχή αποτελεί μια δυναμική απάντηση του λαϊκού κινήματος απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που τσακίζει κάθε λαϊκό κεκτημένο στο πέρασμά της. Για δύο μέρες εκατοντάδες χιλιάδες λαού, πολιόρκησαν τη Βουλή, που θωρακισμένη πίσω από τα ΜΑΤ και τόνους χημικών, ψήφισε το πολυνομοσχέδιο της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, των χιλιάδων απολύσεων και της νέας φορομπηξίας. Με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, εκατοντάδες χιλιάδες λαού που βλέπουν μέρα με τη μέρα τη ζωή τους να χειροτερεύει, κατήγγειλαν την ασκούμενη πολιτική και απαίτησαν την παραίτηση της κυβέρνησης και την αποχώρηση της τρόικας και της πολιτικής της. Έτσι, το μεγαλειώδες αυτό πανεργατικό απεργιακό διήμερο δείχνει ότι ο λαός αντιστέκεται μαζικά και δυναμικά και δίνει ελπίδα και δύναμη για τη συνέχιση των εργατικών-λαϊκών αγώνων για την ανατροπή αυτής της κατάστασης και το δρόμο για μια άλλη διέξοδο με άξονα την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας κόντρα στο «μεσαίωνα» που μας ετοιμάζουν. 

Για άλλη μια φορά αποδείχτηκε ότι μοναδικός σύμμαχος της κυβέρνησης παραμένουν πλέον οι δυνάμεις καταστολής, που και τις δυο μέρες προσπαθούσε με κάθε τρόπο να εκκενώσει το Σύνταγμα από τις χιλιάδες λαού που βρίσκονταν εκεί. Η εκτεταμένη χρήση χημικών κατέληξε στο θάνατο ενός αγωνιστή συνδικαλιστή του Δημήτρη Κοτζαρίδη μέλος του ΠΑΜΕ. Η κυβέρνηση έβαψε τα χέρια της με αίμα δείχνοντας ότι πλέον δεν ενδιαφέρεται για τίποτα πέρα από την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής της, ακόμα και αν αυτή περνάει μέσα από θανάτους διαδηλώτών. Οι δολοφονικές επιθέσεις της αστυνομίας αποτελούν πλέον το μόνο μέσο της κυβέρνησης για να περάσει τα βάρβαρα μέτρα της. 

Η πολιτική επιλογή του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ να απαγορέψει τη προσέγγιση στη βουλή σε σωματεία και διαδηλωτές δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για τη δολοφονική επίθεση από ομάδες του αναρχικού χώρου με πέτρες και μολότοφ στα μπλοκ του ΠΑΜΕ, μέσα στο σώμα των διαδηλωτών. Αυτή η επίθεση έδρασε προβοκατόρικα και συνέβαλλε στη διάλυση της συγκέντρωσης καθώς και είχε ως αποτέλεσμα τραυματισμούς εργαζόμενων και νεολαίων που διαδήλωναν ενάντια στην κυβέρνηση και την αντιλαϊκή πολιτική. Λειτούργησε στη κατεύθυνση της αστυνομίας, δίνοντας της πάτημα για διάλυση της πορείας. Τέτοιου τύπου επιθέσεις από αυτές τις ομάδες με τέτοια μέσα - που και εμείς έχουμε δεχθεί στο παρελθόν(επίθεση στην κατάληψη μεταλλειολόγων) - στρέφονται αντικειμενικά ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Συμβάλλει στην αύξηση του φόβου στο πεδίο του δρόμου, μετατοπίζει την κουβέντα από τη μεγαλειώδη απεργιακή διαδήλωση στην απογοήτευση για τις αντιπαραθέσεις μεταξύ πολιτικών χώρων και απωθεί κόσμο από το να απεργήσει και να διαδηλώσει ξανά στο μέλλον. Το λαϊκό κίνημα θα τσακίσει όποιον στρέφεται εναντίον των εργαζόμενων και της νεολαίας, ότι κι αν αυτός επικαλείται όταν δρα προβοκατόρικα και ζημιογόνα προς αυτό.

Δε μπορούμε να μην κριτικάρουμε όμως και την πολιτική επιλογή των μπλοκ του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ να στήσουν υγειονομικές ζώνες μπροστά στη βουλή απαγορεύοντας στους χιλιάδες διαδηλωτές να προσεγγίσουν τη Βουλή την Πέμπτη, που αποτέλεσε επί της ουσίας μια επιλογή του ΚΚΕ να μονοπωλήσει στην περικύκλωση της βουλής και να επιβάλει τη δική του πολιτική λογική και στόχευση (αυτή της διασφάλισης της ομαλότητας κατά την ψήφιση του Πολυνομοσχεδίου κόντρα στις συγκρουσιακές διαθέσεις χιλιάδων διαδηλωτών). Ήδη από την προηγούμενη μέρα πολλές χιλιάδες διαδηλωτών με τα σωματεία τους είχαν δώσει μαχητικά και συγκρουσιακά τη μάχη μπροστά και γύρω απ’τη βουλή δείχνοντας ποιές ήταν οι διαθέσεις τους για την επόμενη μέρα που ψηφιζόταν το νομοσχέδιο. Εμπόδισαν να προσεγγίσουν τη Βουλή ακόμα και σωματεία που έχουν δεχτεί την επίθεση της κυβέρνησης και των δυνάμεων καταστολής τις τελευταίες μέρες, (πχ την ΠΟΕ-ΟΤΑ, που ακόμα αντιστέκεται στην πολιτική επιστράτευση). Επίσης ποτέ δεν αποφάσισε ο φοιτητικός μας σύλλογος-και ούτε πρόκειται-να αποκλείσει άλλους φοιτητικούς συλλόγους καθώς και σωματεία απ’το να διαδηλώσουν μπροστά από τη βουλή. Με τις αλυσίδες της περιφρούρησης στραμμένες στους - εκτός ΠΑΜΕ - διαδηλωτές, κάθε άλλο παρά την περικύκλωση της Βουλής μπορούν να ισχυριστούν ότι υλοποίησαν και η δυσφορία του κόσμου απέναντι σε αυτό ήταν εμφανής. Με τη στάση τους συνέβαλαν στο σχεδιασμό της κυβέρνησης, να κάνει άβατο για το λαό τη Βουλή και την πλατεία Συντάγματος.

Σε μια στιγμή που η νίκη του λαού επιτάσσει τη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική ενότητα, για να οξύνει την αστάθεια αυτής της κυβέρνησης και του συστήματος, πρέπει σύσσωμο το λαϊκό κίνημα (και κάθε πολιτική του συνιστώσα), ενωμένο να βγει ακόμα πιο μαχητικά για τις νέες μάχες που έρχονται. Είναι καθήκον όλων να στηρίξουμε το δίκαιο αγώνα του λαού, να σπάσουμε την τρομοκρατία και να ανατρέψουμε αυτήν την κυβέρνηση, την πολιτική τους και το σύστημα. Με ακόμα πιο μαχητικό και μαζικό τρόπο, με συντονισμό των αγώνων, σύνδεση νεολαίας και εργαζομένων και ακόμα μεγαλύτερες απεργίες μπορούμε και πρέπει να συνεχίσουμε από δω και πέρα μέχρι την ανατροπή και τη νίκη. 

ΟΙ ΕΓΚΑΘΕΤΟΙ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ (ΞΑΝΑ)ΕΚΔΙΚΟΥΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ

Για άλλη μία φορά γίναμε μάρτυρες φαινομένων καθηγητικού ρεβανσισμού εν μέσω φοιτητικών κινητοποιήσεων. Πιο συγκεκριμένα την Παρασκευή 7/10 μια αισχρή μειοψηφία καθηγητών (ακολούθων της Διαμαντοπούλου) «αποφάσισε» ότι οι φοιτητές της σχολής θα χάσουν το χειμερινό κομμάτι της επαναληπτικής εξεταστικής. 

Αυτή η κίνηση δεν είναι καθόλου τυχαία. Οι κινητοποιήσεις ολόκληρου του φοιτητικού κινήματος ένα μήνα τώρα (καταλήψεις, συνελεύσεις, πορείες) ενάντια σε ένα νόμο που ψηφίστηκε εν μέσω καλοκαιριού και προβλέπει τα χειρότερα για τους φοιτητές (διαγραφές, κατάργηση ασύλου, διάλυση πτυχίων, κατάργηση μέριμνας) έδειξαν πως ο ανυποχώρητος αγώνας για την ανατροπή του νόμου είναι μονόδρομος. Οι καθηγητές λοιπόν επέλεξαν αντί να σταθούν στο πλευρό των φοιτητών να υποστηρίξουν τη μεταρρύθμιση επικαλούμενοι τις απειλές του υπουργείου θέλοντας να εξασφαλίσουν τη καλύτερη γι αυτούς «θέση» μετά την εφαρμογή του νόμου αλλά και να συνεχίσουν το ρόλο τους ως υλοποιητές της μεταρρύθμισης εντός των σχολών.

Η στάση τους στη γενική συνέλευση τμήματος της ΣΕΜΦΕ ήταν εξαρχής προφανής.  Ήταν προσυμφωνημένο να ψηφίσουν ένα πρόγραμμα εξεταστικής και εξαμήνων εξαιρετικά εκδικητικό για τους φοιτητές. Πρόγραμμα που καταργούσε τη μισή επαναληπτική εξεταστική και προέβλεπε μάθημα 13 εβδομάδων σύμφωνα με τις επιταγές του υπουργείου. 11 καθηγητές, που οι περισσότεροι έχουν υπογράψει για ανοιχτές σχολές και υπέρ του νόμου, αποφάσισαν στις πλάτες των φοιτητών για το μέλλον τους. Πιο συγκεκριμένα όχι μόνο δεν ενημέρωσαν τους φοιτητές για το τμήμα αλλά απέκλισαν και όλους τους εκπροσώπους τους από αυτό, έτσι ώστε να μειωθεί η απαρτία και να περάσουν την απόφαση πιο εύκολα!

Εμείς από πλευράς μας πιστεύουμε ότι όχι μόνο οι εξεταστικές δεν πρέπει να χαθούν αλλά και ότι τα εξάμηνα μπορούν να γίνουν και όχι μάλιστα σύμφωνα με το πρόγραμμα του υπουργείου. Πράγμα το οποίο έχει ξαναγίνει το 06-07 όταν οι φοιτητές κινητοποιούνταν για 3 μήνες, μπλόκαραν την αναθεώρηση του άρθρου 16  και το υπουργείο απειλούσε με τον ίδιο τρόπο. Είναι ζήτημα ολόκληρου του φοιτητικού συλλόγου και υπόθεση του καθενός από εμάς να εξασφαλίσουμε ότι θα αγωνιζόμαστε για την προάσπιση των κεκτημένων μας και δεν θα ενδίδουμε στους εκβιασμούς καθηγητών και υπουργείου. Θέλουν να μας κάνουν να φοβόμαστε να αγωνιστούμε, να μας εκβιάσουν έτσι ώστε να μην αντιδράμε μέσω της συνεχιζόμενης διαδικασίας της πειθάρχησης (όπως κάνει και ο νόμος).

Συγκεκριμένα απέναντι σε αυτόν τον εκβιασμό εμείς απαντάμε πως κανένα εξάμηνο και καμία εξεταστική δεν θα χαθεί. Το χειμερινό κομμάτι της εξεταστικής υπάρχει χρόνος να γίνει μετά το πέρας των εαρινών εξετάσεων. Το ζήτημα είναι πως είναι υπόθεση όλων η εξεταστική να μην χαθεί για να δείξουμε πως απέναντι στις εκδικητικές κινήσεις καθηγητών και υπουργείου διασφαλίζουμε τα κεκτημένα μας και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Είναι υπόθεση όλων μας να καταστήσουμε ανεπιθύμητους τους καθηγητές που είναι με το νόμο που διαλύει τα πάντα μέσα στο πανεπιστήμιο. Απέναντι στους εκβιασμούς του υπουργείου(13 εβδομάδες μαθήματος, χαμένες εξεταστικές, εξεταστικές μετά το πέρας των μαθημάτων για να χαθούν) και των καθηγητών απαντάμε πως δεν υποχωρούμε και συνεχίζουμε μέχρι την ανατροπή του νόμου.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΚΑΛΑ ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ: 

ΕΞΩ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ!

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΣΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ ΝΕΤ

Φοιτητές εισβάλλουν στο δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ, στην προσπάθειά τους να ακουστούν στην κοινωνία. 

Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Τα τελευταία 35 χρόνια υπάρχουν συνέχεις προσπάθειες από πλευράς εκάστοτε υπουργείου και κυβέρνησης να περάσουν έναν νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τελικά το κατάφεραν στις 24 Αυγούστου με την «ευρεία κοινοβουλευτική συναίνεση» των 250 βουλευτών. Αυτή η επιμονή όχι μονό δεν είναι τυχαία αλλά αποτυπώνει και τις στοχεύσεις του κεφαλαίου στην εκπαίδευση, που ειδικά τώρα, ψάχνει νέους τρόπους επιβολής, κυριαρχίας και επέκτασης εις βάρος του λαού.

Για τις εκάστοτε κυβερνήσεις το φοιτητικό κίνημα ήταν και θα συνεχίσει να είναι ένας από τους χειρότερους τους εφιάλτες. Η νεολαία αποτελεί εκείνο το εκρηκτικό κομμάτι που σε κάθε κοινωνικό αγώνα δηλώνει το παρόν, ως κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος, που έχει μπλοκάρει νόμους για την εκπαίδευση και αναθεωρήσεις. Στην εποχή του μνημονίου λοιπόν όπου το μέλλον που μας ετοιμάζουν, μετά το πέρας των μεταρρυθμίσεων που τώρα προκρίνουν, θα είναι ακόμα χειρότερο από το παρόν που βιώνουμε δεν υπάρχει χώρος για συλλογικούς αγώνες, διεκδικήσεις και συγκρουσιακές πρακτικές, δεν θέλουν να υπάρχει το ίδιο το φοιτητικό κίνημα με τη μορφή που σήμερα έχει.

Γι’ αυτό λοιπόν ψήφισαν έναν νόμο που προβλέπει διαγραφές στα ν+2, καταργεί το άσυλο, διαλύει τα πτυχία, αυταρχικοποιεί τις διοικήσεις και διαλύει την φοιτητική μέριμνα. Αυτά έχουν ως στόχο να διαμορφώσουν έναν φοιτητή πλήρως πειθαρχημένο μέσα σε ένα εντατικοποιημένο περιβάλλον σπουδών: μας θέλουν να διαβάζουμε όλοι μέρα, με την απειλή της διαγραφής, να λειτουργούμε ανταγωνιστικά και ατομικά για να πάρουμε ένα πτυχίο χωρίς δικαιώματα μέσα σε ένα ίδρυμα με δοτές και διορισμένες διοικήσεις, χωρίς άσυλο και μέριμνα. Μας θέλουν μακριά από τις διαδικασίες του φοιτητικού μας συλλόγου, για να μην αντιδράμε και να μην κινητοποιούμαστε απέναντι σε όσα ετοιμάζουν για εμάς χωρίς εμάς. Το ιδεολόγημα του ατομικού δρόμο, που επιβάλλει η κυρίαρχη ιδεολογία, έναντι των συλλογικών διεκδικήσεων σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω προετοιμάζουν το σημερινό φοιτητή να γίνει αυριανός εργαζόμενος χωρίς δικαιώματα που δεν θα απεργεί, δεν θα κατεβαίνει στο δρόμο, δεν θα αντιδρά συλλογικά, έχοντας μάθει πως θα πρέπει να είναι ήδη από το πανεπιστήμιο( επειδή στον καπιταλισμό η εκπαίδευση επιτελεί διπλό ρόλο: προσδίδει τις δεξιότητες και τις γνώσεις που επιτρέπουν στον εκπαιδευόμενο να ασκήσει τον μελλοντικό κοινωνικό του ρόλο και μεταδίδει-επιβάλλει την κυρίαρχη ιδεολογία).

Τι σημαίνει ότι διαγραφόμαστε στα ν+2;

Σημαίνει ότι η διάρκεια φοίτησης στη σχολή μας αλλά και σε όλες τις πολυτεχνικές σχολές είναι 7 χρόνια. Θα σπουδάζουμε δηλαδή κάτω από ακόμα πιο δυσχερείς όρους αφού σε ένα πανεπιστήμιο που: θεσμοθετούνται υποχρεωτικές παρακολουθήσεις και αλυσίδες μαθημάτων (για παράδειγμα αν δεν έχεις περάσει φυσική 1 δεν μπορείς να δώσεις τη 2), μετά από τρεις φορές που δίνεις ένα μάθημα εξετάζεσαι από ειδική επιτροπή, αν δεν εγγραφείς σε δύο εξάμηνα διαγράφεσαι, υπάρχουν πειθαρχικές διώξεις για όσους φοιτητές τολμούν να αγωνιστούν, αν δεν έχεις περάσει ένα συγκεκριμένο αριθμό μαθημάτων δεν προχωράς εξάμηνο, που στο τέλος διαγράφεσαι και στα ν+2 (για όσους δουλεύουν με ένσημα(!!!) στα 2ν....) δημιουργείται ένα τοπίο που σχεδόν κανείς δεν μπορεί να αντεπεξέλθει.  Όλα αυτά έχουν ως στόχο να μας κάνουν να εντρυφήσουμε στον ατομικό δρόμο, δηλαδή να διαβάζουμε όλη μέρα με την απειλή της διαγραφής, να μην ασχολούμαστε με τις διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου (γενικές συνελεύσεις κτλ), να πειθαρχούμε στους καθηγητές που αυθαιρετούν εις βάρος μας, να μην κατεβαίνουμε στο δρόμο και να διεκδικούμε συλλογικά εντός και εκτός σχολής, να πειθαρχούμε στους αυριανούς μας εργοδότες. Η αλλαγή αυτή αποτελεί μια τομή για το πως ήταν το πανεπιστήμιο σήμερα. Πλέον το κράτος ακόμα πιο επιθετικά επιβάλλει στην νεολαία να είναι υπάκουη απέναντι στην κυρίαρχη ιδεολογία καταργώντας κάθε υλικό συμφέρων των φοιτητών κάθε κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος. Είναι ένας άνευ προηγουμένου κατασταλτικός παράγοντας. Ο εκπαιδευτικός μηχανισμός ως φορέας της κυρίαρχης ιδεολογίας έχει ως στόχο να διαμορφώσει εκείνων τον φοιτητή που θα είναι όσο το δυνατό  ακίνδυνος και υπάκουος. Θέλει να του προσδώσει εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα τον κάνουν πιο παραγωγικό για το κεφάλαιο σαν εργαζόμενο.  Με το νόμο Διαμαντοπούλου αυτό οξύνεται ακόμα περισσότερο και είναι στοίχημα όλων μας και του ίδιου του φοιτητικού κινήματος αν θα καταφέρει να τον ανατρέψει για να διεκδικήσει ένα καλύτερο παρόν για να μπορέσει να υπάρχει , να αγωνίζεται και να νικά στο μέλλον.

Κατάργηση ασύλου.

Το άσυλο είναι μια λαϊκή κατάκτηση που έχει βαφτεί στην κυριολεξία με αίμα.  Η ευρεία συναίνεση στο ζήτημα του ασύλου στο κοινοβουλίου, όπως και σε όλο το νόμο, δεν σημαίνει αυτόματα και ευρεία συναίνεση στο επίπεδο της κοινωνίας.  Βέβαια το κράτος είχε από πριν φροντίσει να προετοιμάσει το έδαφος για την κατάργηση του είτε καταπατώντας το περιστασιακά είτε εγείροντας τον κοινωνικό αυτοματισμό( ότι δηλαδή εντός του ασύλου λαμβάνουν χώρα ποινικά κολάσιμες πράξεις).  Αυτό που συνέβαινε και παλεύουμε για να συνεχίσει να συμβαίνει εντός του ασύλου είναι ότι λειτουργεί προωθητικά για το φοιτητικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα.  Το άσυλο εξασφαλίζει την ελεύθερη έκφραση ,όχι μόνο σε ακαδημαϊκό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, είναι ο χώρος εκείνος όπου οι διαφορετικές απόψεις εκφράζονται μέσα από τις διαδικασίες των συλλόγων με αμεσοδημοκρατικό τρόπο και ο καθένας επιλεγεί συμβάλλοντας και αυτός με τη σειρά του στις αποφάσεις (κάτι που δύσκολα γίνεται στους εργασιακούς χώρους).  Είναι ο χώρος όπου πορείες φοιτητών και εργαζομένων καταλήγουν εκεί κάνοντας συντονιστικά, προστατεύοντας τον κύριο όγκο της πορείας από την κρατική καταστολή.  Η κατάργηση αυτού μπορεί να σημαίνει μια νίκη της κυβέρνησης έναντι των λαϊκών αγώνων, δεν σημαίνει όμως ότι το φοιτητικό κίνημα δεν θα παλέψει για να υπάρχει ξανά άσυλο.  Το άσυλο είναι κατάκτηση πολλών ετών , ανήκει σε όλο το λαό, αποτελεί πεδίο ανάπτυξης κινηματικών αντιστάσεων και αυτό είναι που επί της ουσίας «ενοχλεί» τις  εκάστοτε κυβερνήσεις.  Η ύπαρξη δηλαδή ενός χώρου όπου η ιδεολογική και φυσική τρομοκρατία βρίσκει αντιστάσεις και αυτές με τη σειρά τους κάνουν τους αγώνες των φοιτητών κτήμα όλο του λαού.  Καταργούν το άσυλο επειδή φοβούνται τους αγώνες μας, επειδή τολμάμε να συγκρουόμαστε και να νικάμε.

Διάλυση πτυχίων.

Καταργούνται τα πτυχία όπως τα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Δηλαδή το πτυχίο δεν μας εξασφαλίζει επί της ουσίας κανένα επαγγελματικό δικαίωμα αλλά αντικαθίσταται από πιστωτικές μονάδες. Αποσυνδέεται δηλαδή η εκπαιδευτική διαδικασία από την κατοχύρωση δικαιωμάτων και συνδέεται με τον ατομικό φάκελο προσόντων. Πιστωτικές μονάδες που μετρώνται ανάλογα με το πόσα μαθήματα έχεις περάσει,πόσα σεμινάρια έχεις παρακολουθήσει, πόσα μεταπτυχιακά έχεις κάνει. Συνεπώς οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των φοιτητών αφού ο καθένας θα προσπαθεί να μαζέψει όσο το δυνατό περισσότερες πιστωτικές μονάδες για να είναι «καλύτερος» από τον συνάδελφό του και στο τέλος να μείνει άνεργος. Αυτό σε συνδυασμό με την ψήφιση του εθνικού πλαισίου επαγγελματικών προσόντων δημιουργούν εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων και ωθούν όλο και περισσότερους στον κύκλο της κατάρτισης-εργασίας-ανεργίας-επανακατάρτισης. Οι πιστωτικές μονάδες επί της ουσίας δημιουργούν εκείνους τους όρους που θα κάνουν τους φοιτητές να σκέφτονται και να δρουν ατομικά και το μόνο που εξασφαλίζουν είναι ότι ωθούν την νεολαία στην ανεργία και σε ένα μέλλον χωρίς δικαιώματα.

 Αυταρχικές διοικήσεις. 

Οι διοικήσεις των ιδρυμάτων θα αποτελούνται από 8 ενδοπανεπιστημιακούς και 6 εξωπανεστημιακούς. Αυτοί θα αποτελούν το συμβούλιο διοίκησης που θα έχει όλες σχεδόν τις εξουσίες και η παρέμβαση των φοιτητικών συλλόγων εντός αυτού θα είναι αδύνατη. Θεσμοθετούνται δηλαδή διορισμένες από το υπουργείο διοικήσεις για να επιβάλλουν τη μεταρρύθμιση εντός των ιδρυμάτων. Οι φοιτητικοί σύλλογοι, ειδικά στο ΕΜΠ, είχαν κατακτήσει με την συνεχή παρέμβαση και την παρουσία τους να κάνουν τις συγκλήτους ανοικτές, δηλαδή να τις παρακολουθεί όσο το δυνατό μεγαλύτερος αριθμός φοιτητών και εργαζομένων του ιδρύματος.  Απαιτούσαν την υλοποίηση των αποφάσεων τον φοιτητικών συλλόγων με μαζικό και ταυτόχρονα δυναμικό τρόπο. Πλέον με το νέο καθεστώς στη διοίκηση όχι μόνο δεν θα  γίνεται τίποτα ανοιχτό αλλά και η ίδια η παρουσία των φοιτητών θα βρίσκεται στο πρόσωπο ενός  εκπροσώπου!! Αυτό καταστρατηγεί κάθε δημοκρατική κατάκτηση εντός των πανεπιστημίων, τα αυταρχικοποιεί ακόμα περισσότερο και εκτοπίζει τους αγώνες των φοιτητών και την αγωνιστική παράδοση του φοιτητικού κινήματος μέσω των δοτών και διορισμένων εκπροσώπων του υπουργείου που θα κάνουν ότι θέλουν μέσα στα ιδρύματα εις βάρος των φοιτητών. Στο χέρι μας είναι να μην αφήσουμε το μακρύ χέρι της κυβέρνησης και του υπουργείου μέσα στο σχολές να αποφασίζει για εμάς, να εφαρμόζει το νόμο και να διαλύει το μέλλον μας.

Κατάργηση μέριμνας.

Αναιρείται πλέον η υποχρέωση του κράτος στην φοιτητική μέριμνα και το βάρος μετακυλήσεται στην ανταποδοτικότητα τόσο για το ίδρυμα όσο και για τους φοιτητές. Το κουπόνι του φοιτητή σημαίνει ότι όσο καλός είναι ο φοιτητής στην απόδοσή του θα έχει και αντίστοιχες παροχές. Αυτό δεν σημαίνει απλά όξυνση του ανταγωνισμού αλλά και συνολικότερη πειθάρχηση των φοιτητών για να μην έχουν μεγάλο υλικό κόστος. Επίσης αυτό σημαίνει για το ίδρυμα ότι υποχρεούται να εφαρμόσει κάθε επιταγή του υπουργείου για να έχει χρηματοδότηση. Αυτό για παράδειγμα μπορεί να το πετύχει προσελκύοντας και άριστους φοιτητές ανταγωνιζόμενος τα υπόλοιπα ιδρύματα αλλά και με πιεστικότερη καθημερινότητα για τους φοιτητές για να αριστεύσουν. Όσο καλύτερη είναι η αναλογία του λόγου πτυχιούχων/εισαχθέντων τόσο καλύτερη θα είναι η χρηματοδότηση. Συνεπώς για το φοιτητικό σώμα τίθεται το εκβιαστικό δίλημμα: γρήγορη αποφοίτηση ή διαγραφή.  Οδηγούμαστε λοιπόν στην έμμεση επιβολή διδάκτρων, στην κατάργηση κάθε παροχής, στη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης.

Το αντιδραστικό τοπίο που διαμορφώνεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και οι εκβιαστικές μεθοδεύσεις κυβέρνησης-υπουργείου έχουν θέσει εξ αρχής το δίλημμα: κανονικότητα και ενσωμάτωση της ήττας ή αγώνας για την ανατροπή του νόμου.  Απέναντι σε ένα νόμο που οξύνει το τρίπτυχου του ανταγωνισμού-ατομισμού-πειθάρχησης και το θέτει εντός των ιδρυμάτων με τους πιο δυσμενείς για το φοιτητικό σώμα όρους : σκύψε το κεφάλι-διάβασε-πλήρωνε-διαγράψου-μείνε άνεργος δεν έχουμε πάρα να αντιδράσουμε.  Πρέπει να δείξουμε ,σε όσους πιστεύουν πως το φοιτητικό κίνημα δεν δίνει μάχες και δεν νικά, πως εμείς θα είμαστε αυτοί που θα αγωνιστούμε μέχρι τέλους για την ανατροπή του νόμου, για να φέρουμε μαζί μας όλα τα κομμάτια της κοινωνίας που πλήττονται, για να τους δείξουμε πως άμα θέλουν έναν λαό εξαθλιωμένο,στην ανεργία και την ανέχεια δεν θα τους περάσει. Χρέος μας είναι η ανατροπή τους.  Μας θέλουν με σκυμμένο το κεφάλι μέσα στο αμφιθέατρο να διαβάζουμε και να κρατάμε σημειώσεις, σαν να μην συμβαίνει τίποτα ,αλλά το φοιτητικό κίνημα έχει επιλέξει τα αμφιθέατρα των συνελεύσεων και των καταλήψεων, το δρόμο των διαδηλώσεων και των συγκρούσεων.

Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΘΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ!

ΚΑΤΩ Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ-ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Στις 24 Αυγούστου, εν μέσω καλοκαιριού και νεκρών συλλόγων, παρά την δεδηλωμένη διαφωνία όλης της ακαδημαϊκής κοινότητας και τις κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήματος όλη την προηγούμενη περίοδο, ψηφίστηκε στη βουλή από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ καθώς και από τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και τη ΔΗΣΥ ο νέος νόμος πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. 

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που τα τελευταία 2 χρόνια χτυπάει κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα, επιλέγει να ψηφίσει το χειρότερο νόμο για την εκπαίδευση των τελευταίων δεκαετιών τσακίζοντας κάθε δικαίωμα που είχε κατακτήσει το φοιτητικό κίνημα. 

• ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΑΣΥΛΟΥ:καταργούν το ασύλο που κατακτήθηκε και υπερασπίστηκε με το αίμα των αγώνων του λαού τόσες δεκαετίες, θέλοντας να χτυπήσουν τους αγώνες και την ελευθερία της έκφρασης των φοιτητών. 
• ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ:ορίζουν διαγραφή των φοιτητών που θα ξεπεράσουν τα ν+2 έτη σπουδών μετατρέποντας τις σχολές σε σχολεία! Μας θέλουν φοιτητές με σκυμμένο το κεφάλι που όλη τη μέρα θα διαβάζουν για να μη διαγραφούν, έτσι ώστε να γίνουμε πειθήνιοι  και πειθαρχημένοι εργαζόμενοι.
• ΔΙΑΛΥΣΗ ΠΤΥΧΙΩΝ:καταργούν κάθε έννοια συλλογικής εργασιακής και επαγγελματικής κατοχύρωσης των αποφοίτων. Σπάνε τα πτυχία σε δύο κύκλους και θεσπίζουν ατομικό φάκελο προσόντων(αντί του πτυχίου). Φέρνουν την εξατομίκευση και τον ανταγωνισμό. 
• ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΟΥΝ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ:βάζουν υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, αλυσίδες μαθημάτων, προαπαιτούμενα σε μια κατεύθυνση πειθάρχησης των φοιτητών και απομάκρυνσης αυτών από τις διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων υπό το φόβο της απουσίας!
• ΤΣΑΚΙΖΟΥΝ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ:φέρνουν αντιδραστικές αλλαγές. Αυταρχικοποιούν πλήρως τα ιδρύματα. Καταργούν τις συλλογικότητες, στερούν από τους φοιτητές τη δυνατότητα να συνδικαλίζονται και να αποφασίζουν καθώς και να έχουν λόγο στις διαδικασίες του ιδρύματος(πχ σύγκλητος, τμήμα σχολής). Τέλος, ορίζουν υπερεξουσίες και εγκάθετους του υπουργείου για να διοικούν τα ιδρύματα. 
• ΧΤΥΠΑΝΕ ΤΗ ΔΩΡΕΑΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ:διαλύουν τη φοιτητική μέριμνα, θεσπίζουν φοιτητικά δάνεια, κουπόνια φοιτητών με ανταποδοτικά κριτήρια, μειώνουν χρηματοδοτήσεις και παροχές φορτώνοντας εν μέσω εποχής μνημονίου ακόμα περισσότερα βάρη στο λαό. 

Σαν φοιτητές, δεν έχουμε παρά να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας παλεύοντας με όλες μας τις δυνάμεις και μέχρι τέλους για να μην εφαρμοστεί καμία πτυχή αυτού του νόμου με στόχο τη συνολική απόσυρσή του. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αναμονή. Η απάντησή μας πρέπει να είναι άμεση και δυναμική. Με όπλο το μαζικό ανυποχώρητο αγώνα να παλέψουμε μέχρι τη νίκη!

ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΤΟΝΩΣΕΙΣ

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ-ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από την οικονομική κρίση και τον αντίκτυπο που έχει αυτή στην κοινωνία. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, έχει περάσει μια σειρά αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, με πρόσχημα την έξοδο της Ελλάδας από την οικονομική κρίση. Πρόκειται για τις πιο ριζικές αλλαγές στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Για αυτό το λόγο αξίζει να κάνουμε μια αναφορά στο τι είναι οικονομική κρίση, ποιος ευθύνεται για την ύπαρξή της, πως μας επηρεάζει όλους εμάς και ποια θα πρέπει να είναι η απάντησή μας...

Τί είναι οικονομική κρίση;;

Στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής επικρατεί η γενική τάση να αυξάνεται συνεχώς η μάζα της υπεραξίας. Επίσης, παρουσιάζεται το γεγονός να αυξάνεται το ποσοστό υπεραξίας (δηλαδή το ποσοστό εκμετάλλευσης) σαν αποτέλεσμα των συνεχών τεχνολογικών μεταβολών. 

Ωστόσο, η καπιταλιστική οικονομία χαρακτηρίζεται από μια εγγενή αντίφαση ανάμεσα στις συνθήκες παραγωγής και τις συνθήκες πραγματοποίησης της υπεραξίας. Η υπεραξία που παράγεται και ενσωματώνεται στα εμπορεύματα στη σφαίρα της παραγωγής δε μπορεί να πραγματοποιηθεί από τους κεφαλαιοκράτες (να ανακτηθεί δηλαδή σε χρηματική μορφή) στο σύνολό της. Με άλλα λόγια, τα εμπορεύματα που παράγουνε οι κεφαλαιοκράτες και στα οποία είναι ενσωματωμένη η υπεραξία, δε μπορούν να τα πουλήσουν στην αξία τους και να ανακτήσουν ολόκληρη την υπεραξία σε χρηματική μορφή. Αυτή η αντίφαση δεν θα υπήρχε αν η αύξηση της παραγωγής εμπορευμάτων συνοδευόταν από αντίστοιχη αύξηση της συνολικής ζήτησης σε αυτά. Τα εμπορεύματα τότε θα μπορούσανε να πουληθούν στην αξία τους και η ενσωματωμένη υπεραξία σε αυτά να να πραγματοποιηθεί στο σύνολό της. 

Αυτό όμως δε συμβαίνει στις καπιταλιστικές οικονομίες. Σε αυτές υπάρχει η εγγενής τάση, η συνολική ζήτηση να αυξάνει βραδύτερα από την αύξηση παραγωγής εμπορευμάτων. Η εξήγηση είναι η εξής: τα ιδιωτικά κεφάλαια για να αποσπούν όσο το δυνατό μεγαλύτερη υπεραξία, προσπαθούν πάντα να ελαχιστοποιούν τους μισθούς με αποτέλεσμα η ζήτηση εμπορευμάτων για κατανάλωση από τη μεριά της εργατικής τάξης να αυξάνει με βραδύτερο ρυθμό από την αύξηση παραγωγής. Με άλλα λόγια, εξαιτίας των εκμεταλλευτικών σχέσεων και της συνεχούς μείωσης της δυνατότητας των εργαζομένων να μπορούν να απορροφούν τα παραγόμενα εμπορεύματα, δημιουργούνται διαταραχές στην κοινωνία. Έτσι, σιγά σιγά δημιουργείται η οικονομική κρίση. 

Οπότε σαν οικονομική κρίση ορίζουμε τη βασική κατάσταση του καπιταλιστικού συστήματος, στα πλαίσια της οποίας εκδηλώνονται με τον πλέον εμφανή τρόπο οι αντιφάσεις και οι αδυναμίες του. Κύρια αιτία εμφάνισης της οικονομικής κρίσης είναι η υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου, καθώς τα μεγέθη της παραγωγής δεν καθορίζονται από τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά από το κέρδος. 

Πώς προέκυψε η σημερινή οικονομική κρίση;;

Η εκκίνηση της σημερινής οικονομικής κρίσης σχετίζεται με τη ραγδαία αύξηση του χρέους των νοικοκυριών την τελευταία δεκαετία. Αντίστοιχη ήταν και η αύξηση της αξίας των κατοικιών, καθώς και των υπολοίπων χρεών (για παράδειγμα πιστωτικές κάρτες, φοιτητικά δάνεια). Με αυτό τον τρόπο, το χρέος των νοικοκυριών αυξανότανε αντίθετα με τη φορά του συνολικού τους πλούτου. Ταυτόχρονα, όλη αυτή την περίοδο άρχισε να εμφανίζεται μια χαλάρωση όλων των διαδικασιών ελέγχου αξιοπιστίας αυτών που δανείζονταν. Έτσι, ο αριθμός χορήγησης δανείων πολλαπλασιάστηκε τα τελευταία χρόνια. Αντίστοιχα όμως αυξήθηκε και το ποσοστό μη εξυπηρετούμενων δανείων (αδυναμία δηλαδή αποπληρωμής του δανείου). Με άλλα λόγια, η οικονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα προέξυψε από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου στον κυρίαρχο σημερινό χρηματοπιστωτικό τομέα μέσα από τον υπέρμετρο δανεισμό και τη δημιουργία όλο και πιο σύνθετων τραπεζικών προϊόντων. Με αυτό τον τρόπο άρχισε να εκδηλώνεται η οικονομική κρίση στις Η.Π.Α., η οποία πέρασε αργότερα και στην Ευρώπη. 

Οι επιπτώσεις τις οικονομικής κρίση

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, προκειμένω να διατηρήσει και να περισώσει το υπάρχον σύστημα, ακολουθεί τη γνωστή σε όλους μας πλέον σκληρή πολιτική της λιτότητας και του μνημονίου. Τα αποτελέσματά της είναι γνωστά σε όλους μας. Εκτιμάται ότι το 2010 η ανεργία έφτασε στο 15%. Η κατάσταση στους νέους είναι ακόμα χειρότερη καθώς εκεί τα ποσοστά ανέργων ακουμπάνε το 36% !! Επιπλέον, αναγγέλλονται καθημερινά περικοπές στους μισθούς τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα, οι εργαζόμενοι καταλήγουν στην ανελαστική και ανασφάλιστη εργασία από ανάγκη για επιβίωση, γίνεται άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και έτσι καθεστώς οι στρατιές ανέργων. Τα παραπάνω μέτρα έχουν έρθει σε συνδυασμό με την απότομη αύξηση του ΦΠΑ, την ιδιωτικοποίηση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, των τομέων υγείας και οργανισμών κοινής ωφέλειας (ΔΕΚΟ), η οποία θα δυσχεράνει και θα κάνει ακόμα πιο απρόσιτη την αξιοποίησή τους από εμάς. Επίσης, αξίζει να αναφέρουμε ότι, σύμφωνα με δηλώσεις, το μνημόνιο και τα μέτρα λιτότητας θα ισχύουνε μέχρι το 2023. Γίνεται αντιληπτό επομένως ότι το κεφάλαιο, προκειμένω να βγει από την οικονομική κρίση που το ίδιο δημιουργείσαι, αναδιαρθρώνει τις σχέσεις καπιταλιστικής παραγωγής εις βάρος των εργαζομένων και προς το συμφέρον του

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η κυβέρνηση βρέθηκε πολλές φορές αντιμέτωπη  με τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούνε οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν στις 5 Μάη, 15 Δεκέμβρη, 23 Φλεβάρη, 15 Ιούνη, 28-29 Ιούνη. Το κράτος δε δίστασε να επιστρατεύσει άμεσα τους μηχανισμούς του με κύριο σκοπό να βάλει αναχώματα στον αγώνα των εργαζομένων. Πρώτα πρώτα τα ΜΜΕ και τα δελτία ειδήσεων, τα οποία δεν αναδεικνύουνε ποτέ τους λόγους για τους οποίους πραγματοποιούνται απεργίες. Για αυτό και στην αρχή είχαμε τους «κακούς φορτηγατζήδες» που απεργούσανε και δεν είχανε τρόφιμα τα σούπερ μάρκετ, μετά παρουσιάστηκαν οι «κακοί φαρμακοποιοί» που απεργούσανε και δεν είχαμε φάρμακα. Ύστερα οι «τεμπέληδες της ΔΕΗ» που απεργούσανε και δεν είχαμε ρεύμα. Η καταστολή συνεχίζεται και μέσω της κατάργησης των συμβάσεων εργασίας, καθώς γίνεται όλο και πιο δύσκολο να μάχεται ο εργαζόμενος συλλογικά, μιας και ο εργοδότης θα έχει απόλυτη εξουσία πάνω του. Με αυτό τον τρόπο, οι εργαζόμενοι χάνουνε κεκτημένα και δικαιώματα που τα θεωρούσανε δεδομένα μέχρι τώρα και βρίσκονται τελείως απροστάτευτοι απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία.

Ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ

Αναχώματα στο δίκαιο αγώνα των εργαζομένων έρχεται να βάλει και η ΕΕ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία ενσαρκώνει την υλοποίηση των συμφερόντων του κεφαλαίου των χωρών της Ευρώπης, ακολουθεί την απόλυτη νομισματική πολιτική του ευρώ και επιβάλλει συνεχώς αντιλαϊκά μέτρα εις βάρος των εργαζομένων και των κεκτημένων τους. Στη λογική ότι όλες οι χώρες είναι ισάξια μέλη της ευρωζώνης και έχουνε κοινό νόμισμα το ευρώ, προωθούνται οικονομικά μέτρα χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε χώρας. Επιπλέον, είναι αναγκαίο να αναφέρουμε το γεγονός ότι ο μηχανισμός του ευρώ παρουσιάζει επιπλέον πρόβλημα καθώς φτιάχτηκε με τέτοιο τρόπο ώστε τα ελλείμματα των χωρών του Νότου να χρηματοδοτούν τα πλεονάσματα των χωρών του Βορρά. Επομένως, είναι αυταπάτη να περιμένουμε βοήθεια και στήριξη από έναν τέτοιο οργανισμό. Σε αυτό το σημείο έρχεται να παίξει καθοριστικό ρόλο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), το οποίο ήρθε στην Ελλάδα με τις ευλογίες της ΕΕ. Πρόκειται για έναν οργανισμό ο οποίος δημιουργήθηκε ως ένας οικονομικός μηχανισμός «στήριξης», με την πρωτοβουλία των πλουσιότερων χωρών, οι οποίες έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν τη λειτουργία των χωρών που «ενισχύουν». Έτσι, ενώ το ΔΝΤ έχει δανείσει στην Ελλάδα ένα ποσό της τάξης των 30 δις ευρώ, καθορίζει τη λειτουργία της χώρας όπως ακριβώς εξυπηρετεί τόσο τα δικά του συμφέροντα όσο και της ΕΕ. 

Ποια η απάντηση του φοιτητικού κινήματος;;

Ύστερα από όλα αυτά η απάντηση του φοιτητικού κινήματος πρέπει να είναι ξεκάθαρη.

• ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ-ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ: Δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι για το χρέος αλλά το κεφάλαιο. Για αυτό απαιτούμε και παύση πληρωμών από τους εργαζόμενους και τη νεολαία. 
• ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ο.Ν.Ε. ΚΑΙ ΤΗΝ Ε.Ε.: Καμία λύση δεν πρόκειται να δοθεί υπέρ των εργαζόμενων μέσα από αυτούς τους μηχανισμούς. Διεκδικούμε επιστροφή στη δραχμή και απαξίωση του νομίσματος που, υπό τις προϋποθέσεις που αναφέρουμε παρακάτω, θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε μια άλλη κατεύθυνση. 
• ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΚΕΡΔΟΦΟΡΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ: Με αυτό τον τρόπο τα έσοδα και τα κέρδη θα πηγαίνανε αμέσως στο κράτος και δε θα υπήρχε ανάγκη για επέμβαση μηχανισμών τύπου ΔΝT

Έχοντας υπόψη  τα παραπάνω, τη νεολαία την περιμένει το πιο δυσοίωνο μέλλον καθώς ο νέος εργαζόμενος θα κουβαλά στις πλάτες του ένα μνημόνιο το οποίο θα τσακίζει κάθε του κεκτημένο. Πρόκειται για τη γενιά των 592 ευρώ, τη γενιά της ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, τη γενιά της μοιρολατρίας και της υποδούλωσης. Για αυτό και το φοιτητικό κίνημα πρέπει να σταθεί πλάι στους αγώνες των εργαζόμενων και να παλέψει μαζί του για την ανατροπή των μέτρων και του μνημονίου. Είναι πιο απαραίτητο από ποτέ να διεκδικήσει το μέλλον που του αξίζει!!!

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑ

ΘΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ!

ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΘΑ NΙΚΗΣΟΥΜΕ!!!