Τα τελευταία 35 χρόνια υπάρχουν συνέχεις προσπάθειες από πλευράς εκάστοτε υπουργείου και κυβέρνησης να περάσουν έναν νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τελικά το κατάφεραν στις 24 Αυγούστου με την «ευρεία κοινοβουλευτική συναίνεση» των 250 βουλευτών. Αυτή η επιμονή όχι μονό δεν είναι τυχαία αλλά αποτυπώνει και τις στοχεύσεις του κεφαλαίου στην εκπαίδευση, που ειδικά τώρα, ψάχνει νέους τρόπους επιβολής, κυριαρχίας και επέκτασης εις βάρος του λαού.
Για τις εκάστοτε κυβερνήσεις το φοιτητικό κίνημα ήταν και θα συνεχίσει να είναι ένας από τους χειρότερους τους εφιάλτες. Η νεολαία αποτελεί εκείνο το εκρηκτικό κομμάτι που σε κάθε κοινωνικό αγώνα δηλώνει το παρόν, ως κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος, που έχει μπλοκάρει νόμους για την εκπαίδευση και αναθεωρήσεις. Στην εποχή του μνημονίου λοιπόν όπου το μέλλον που μας ετοιμάζουν, μετά το πέρας των μεταρρυθμίσεων που τώρα προκρίνουν, θα είναι ακόμα χειρότερο από το παρόν που βιώνουμε δεν υπάρχει χώρος για συλλογικούς αγώνες, διεκδικήσεις και συγκρουσιακές πρακτικές, δεν θέλουν να υπάρχει το ίδιο το φοιτητικό κίνημα με τη μορφή που σήμερα έχει.
Γι’ αυτό λοιπόν ψήφισαν έναν νόμο που προβλέπει διαγραφές στα ν+2, καταργεί το άσυλο, διαλύει τα πτυχία, αυταρχικοποιεί τις διοικήσεις και διαλύει την φοιτητική μέριμνα. Αυτά έχουν ως στόχο να διαμορφώσουν έναν φοιτητή πλήρως πειθαρχημένο μέσα σε ένα εντατικοποιημένο περιβάλλον σπουδών: μας θέλουν να διαβάζουμε όλοι μέρα, με την απειλή της διαγραφής, να λειτουργούμε ανταγωνιστικά και ατομικά για να πάρουμε ένα πτυχίο χωρίς δικαιώματα μέσα σε ένα ίδρυμα με δοτές και διορισμένες διοικήσεις, χωρίς άσυλο και μέριμνα. Μας θέλουν μακριά από τις διαδικασίες του φοιτητικού μας συλλόγου, για να μην αντιδράμε και να μην κινητοποιούμαστε απέναντι σε όσα ετοιμάζουν για εμάς χωρίς εμάς. Το ιδεολόγημα του ατομικού δρόμο, που επιβάλλει η κυρίαρχη ιδεολογία, έναντι των συλλογικών διεκδικήσεων σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω προετοιμάζουν το σημερινό φοιτητή να γίνει αυριανός εργαζόμενος χωρίς δικαιώματα που δεν θα απεργεί, δεν θα κατεβαίνει στο δρόμο, δεν θα αντιδρά συλλογικά, έχοντας μάθει πως θα πρέπει να είναι ήδη από το πανεπιστήμιο( επειδή στον καπιταλισμό η εκπαίδευση επιτελεί διπλό ρόλο: προσδίδει τις δεξιότητες και τις γνώσεις που επιτρέπουν στον εκπαιδευόμενο να ασκήσει τον μελλοντικό κοινωνικό του ρόλο και μεταδίδει-επιβάλλει την κυρίαρχη ιδεολογία).
Τι σημαίνει ότι διαγραφόμαστε στα ν+2;
Σημαίνει ότι η διάρκεια φοίτησης στη σχολή μας αλλά και σε όλες τις πολυτεχνικές σχολές είναι 7 χρόνια. Θα σπουδάζουμε δηλαδή κάτω από ακόμα πιο δυσχερείς όρους αφού σε ένα πανεπιστήμιο που: θεσμοθετούνται υποχρεωτικές παρακολουθήσεις και αλυσίδες μαθημάτων (για παράδειγμα αν δεν έχεις περάσει φυσική 1 δεν μπορείς να δώσεις τη 2), μετά από τρεις φορές που δίνεις ένα μάθημα εξετάζεσαι από ειδική επιτροπή, αν δεν εγγραφείς σε δύο εξάμηνα διαγράφεσαι, υπάρχουν πειθαρχικές διώξεις για όσους φοιτητές τολμούν να αγωνιστούν, αν δεν έχεις περάσει ένα συγκεκριμένο αριθμό μαθημάτων δεν προχωράς εξάμηνο, που στο τέλος διαγράφεσαι και στα ν+2 (για όσους δουλεύουν με ένσημα(!!!) στα 2ν....) δημιουργείται ένα τοπίο που σχεδόν κανείς δεν μπορεί να αντεπεξέλθει. Όλα αυτά έχουν ως στόχο να μας κάνουν να εντρυφήσουμε στον ατομικό δρόμο, δηλαδή να διαβάζουμε όλη μέρα με την απειλή της διαγραφής, να μην ασχολούμαστε με τις διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου (γενικές συνελεύσεις κτλ), να πειθαρχούμε στους καθηγητές που αυθαιρετούν εις βάρος μας, να μην κατεβαίνουμε στο δρόμο και να διεκδικούμε συλλογικά εντός και εκτός σχολής, να πειθαρχούμε στους αυριανούς μας εργοδότες. Η αλλαγή αυτή αποτελεί μια τομή για το πως ήταν το πανεπιστήμιο σήμερα. Πλέον το κράτος ακόμα πιο επιθετικά επιβάλλει στην νεολαία να είναι υπάκουη απέναντι στην κυρίαρχη ιδεολογία καταργώντας κάθε υλικό συμφέρων των φοιτητών κάθε κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος. Είναι ένας άνευ προηγουμένου κατασταλτικός παράγοντας. Ο εκπαιδευτικός μηχανισμός ως φορέας της κυρίαρχης ιδεολογίας έχει ως στόχο να διαμορφώσει εκείνων τον φοιτητή που θα είναι όσο το δυνατό ακίνδυνος και υπάκουος. Θέλει να του προσδώσει εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα τον κάνουν πιο παραγωγικό για το κεφάλαιο σαν εργαζόμενο. Με το νόμο Διαμαντοπούλου αυτό οξύνεται ακόμα περισσότερο και είναι στοίχημα όλων μας και του ίδιου του φοιτητικού κινήματος αν θα καταφέρει να τον ανατρέψει για να διεκδικήσει ένα καλύτερο παρόν για να μπορέσει να υπάρχει , να αγωνίζεται και να νικά στο μέλλον.
Κατάργηση ασύλου.
Το άσυλο είναι μια λαϊκή κατάκτηση που έχει βαφτεί στην κυριολεξία με αίμα. Η ευρεία συναίνεση στο ζήτημα του ασύλου στο κοινοβουλίου, όπως και σε όλο το νόμο, δεν σημαίνει αυτόματα και ευρεία συναίνεση στο επίπεδο της κοινωνίας. Βέβαια το κράτος είχε από πριν φροντίσει να προετοιμάσει το έδαφος για την κατάργηση του είτε καταπατώντας το περιστασιακά είτε εγείροντας τον κοινωνικό αυτοματισμό( ότι δηλαδή εντός του ασύλου λαμβάνουν χώρα ποινικά κολάσιμες πράξεις). Αυτό που συνέβαινε και παλεύουμε για να συνεχίσει να συμβαίνει εντός του ασύλου είναι ότι λειτουργεί προωθητικά για το φοιτητικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα. Το άσυλο εξασφαλίζει την ελεύθερη έκφραση ,όχι μόνο σε ακαδημαϊκό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, είναι ο χώρος εκείνος όπου οι διαφορετικές απόψεις εκφράζονται μέσα από τις διαδικασίες των συλλόγων με αμεσοδημοκρατικό τρόπο και ο καθένας επιλεγεί συμβάλλοντας και αυτός με τη σειρά του στις αποφάσεις (κάτι που δύσκολα γίνεται στους εργασιακούς χώρους). Είναι ο χώρος όπου πορείες φοιτητών και εργαζομένων καταλήγουν εκεί κάνοντας συντονιστικά, προστατεύοντας τον κύριο όγκο της πορείας από την κρατική καταστολή. Η κατάργηση αυτού μπορεί να σημαίνει μια νίκη της κυβέρνησης έναντι των λαϊκών αγώνων, δεν σημαίνει όμως ότι το φοιτητικό κίνημα δεν θα παλέψει για να υπάρχει ξανά άσυλο. Το άσυλο είναι κατάκτηση πολλών ετών , ανήκει σε όλο το λαό, αποτελεί πεδίο ανάπτυξης κινηματικών αντιστάσεων και αυτό είναι που επί της ουσίας «ενοχλεί» τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Η ύπαρξη δηλαδή ενός χώρου όπου η ιδεολογική και φυσική τρομοκρατία βρίσκει αντιστάσεις και αυτές με τη σειρά τους κάνουν τους αγώνες των φοιτητών κτήμα όλο του λαού. Καταργούν το άσυλο επειδή φοβούνται τους αγώνες μας, επειδή τολμάμε να συγκρουόμαστε και να νικάμε.
Διάλυση πτυχίων.
Καταργούνται τα πτυχία όπως τα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Δηλαδή το πτυχίο δεν μας εξασφαλίζει επί της ουσίας κανένα επαγγελματικό δικαίωμα αλλά αντικαθίσταται από πιστωτικές μονάδες. Αποσυνδέεται δηλαδή η εκπαιδευτική διαδικασία από την κατοχύρωση δικαιωμάτων και συνδέεται με τον ατομικό φάκελο προσόντων. Πιστωτικές μονάδες που μετρώνται ανάλογα με το πόσα μαθήματα έχεις περάσει,πόσα σεμινάρια έχεις παρακολουθήσει, πόσα μεταπτυχιακά έχεις κάνει. Συνεπώς οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των φοιτητών αφού ο καθένας θα προσπαθεί να μαζέψει όσο το δυνατό περισσότερες πιστωτικές μονάδες για να είναι «καλύτερος» από τον συνάδελφό του και στο τέλος να μείνει άνεργος. Αυτό σε συνδυασμό με την ψήφιση του εθνικού πλαισίου επαγγελματικών προσόντων δημιουργούν εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων και ωθούν όλο και περισσότερους στον κύκλο της κατάρτισης-εργασίας-ανεργίας-επανακατάρτισης. Οι πιστωτικές μονάδες επί της ουσίας δημιουργούν εκείνους τους όρους που θα κάνουν τους φοιτητές να σκέφτονται και να δρουν ατομικά και το μόνο που εξασφαλίζουν είναι ότι ωθούν την νεολαία στην ανεργία και σε ένα μέλλον χωρίς δικαιώματα.
Αυταρχικές διοικήσεις.
Οι διοικήσεις των ιδρυμάτων θα αποτελούνται από 8 ενδοπανεπιστημιακούς και 6 εξωπανεστημιακούς. Αυτοί θα αποτελούν το συμβούλιο διοίκησης που θα έχει όλες σχεδόν τις εξουσίες και η παρέμβαση των φοιτητικών συλλόγων εντός αυτού θα είναι αδύνατη. Θεσμοθετούνται δηλαδή διορισμένες από το υπουργείο διοικήσεις για να επιβάλλουν τη μεταρρύθμιση εντός των ιδρυμάτων. Οι φοιτητικοί σύλλογοι, ειδικά στο ΕΜΠ, είχαν κατακτήσει με την συνεχή παρέμβαση και την παρουσία τους να κάνουν τις συγκλήτους ανοικτές, δηλαδή να τις παρακολουθεί όσο το δυνατό μεγαλύτερος αριθμός φοιτητών και εργαζομένων του ιδρύματος. Απαιτούσαν την υλοποίηση των αποφάσεων τον φοιτητικών συλλόγων με μαζικό και ταυτόχρονα δυναμικό τρόπο. Πλέον με το νέο καθεστώς στη διοίκηση όχι μόνο δεν θα γίνεται τίποτα ανοιχτό αλλά και η ίδια η παρουσία των φοιτητών θα βρίσκεται στο πρόσωπο ενός εκπροσώπου!! Αυτό καταστρατηγεί κάθε δημοκρατική κατάκτηση εντός των πανεπιστημίων, τα αυταρχικοποιεί ακόμα περισσότερο και εκτοπίζει τους αγώνες των φοιτητών και την αγωνιστική παράδοση του φοιτητικού κινήματος μέσω των δοτών και διορισμένων εκπροσώπων του υπουργείου που θα κάνουν ότι θέλουν μέσα στα ιδρύματα εις βάρος των φοιτητών. Στο χέρι μας είναι να μην αφήσουμε το μακρύ χέρι της κυβέρνησης και του υπουργείου μέσα στο σχολές να αποφασίζει για εμάς, να εφαρμόζει το νόμο και να διαλύει το μέλλον μας.
Κατάργηση μέριμνας.
Αναιρείται πλέον η υποχρέωση του κράτος στην φοιτητική μέριμνα και το βάρος μετακυλήσεται στην ανταποδοτικότητα τόσο για το ίδρυμα όσο και για τους φοιτητές. Το κουπόνι του φοιτητή σημαίνει ότι όσο καλός είναι ο φοιτητής στην απόδοσή του θα έχει και αντίστοιχες παροχές. Αυτό δεν σημαίνει απλά όξυνση του ανταγωνισμού αλλά και συνολικότερη πειθάρχηση των φοιτητών για να μην έχουν μεγάλο υλικό κόστος. Επίσης αυτό σημαίνει για το ίδρυμα ότι υποχρεούται να εφαρμόσει κάθε επιταγή του υπουργείου για να έχει χρηματοδότηση. Αυτό για παράδειγμα μπορεί να το πετύχει προσελκύοντας και άριστους φοιτητές ανταγωνιζόμενος τα υπόλοιπα ιδρύματα αλλά και με πιεστικότερη καθημερινότητα για τους φοιτητές για να αριστεύσουν. Όσο καλύτερη είναι η αναλογία του λόγου πτυχιούχων/εισαχθέντων τόσο καλύτερη θα είναι η χρηματοδότηση. Συνεπώς για το φοιτητικό σώμα τίθεται το εκβιαστικό δίλημμα: γρήγορη αποφοίτηση ή διαγραφή. Οδηγούμαστε λοιπόν στην έμμεση επιβολή διδάκτρων, στην κατάργηση κάθε παροχής, στη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης.
Το αντιδραστικό τοπίο που διαμορφώνεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και οι εκβιαστικές μεθοδεύσεις κυβέρνησης-υπουργείου έχουν θέσει εξ αρχής το δίλημμα: κανονικότητα και ενσωμάτωση της ήττας ή αγώνας για την ανατροπή του νόμου. Απέναντι σε ένα νόμο που οξύνει το τρίπτυχου του ανταγωνισμού-ατομισμού-πειθάρχησης και το θέτει εντός των ιδρυμάτων με τους πιο δυσμενείς για το φοιτητικό σώμα όρους : σκύψε το κεφάλι-διάβασε-πλήρωνε-διαγράψου-μείνε άνεργος δεν έχουμε πάρα να αντιδράσουμε. Πρέπει να δείξουμε ,σε όσους πιστεύουν πως το φοιτητικό κίνημα δεν δίνει μάχες και δεν νικά, πως εμείς θα είμαστε αυτοί που θα αγωνιστούμε μέχρι τέλους για την ανατροπή του νόμου, για να φέρουμε μαζί μας όλα τα κομμάτια της κοινωνίας που πλήττονται, για να τους δείξουμε πως άμα θέλουν έναν λαό εξαθλιωμένο,στην ανεργία και την ανέχεια δεν θα τους περάσει. Χρέος μας είναι η ανατροπή τους. Μας θέλουν με σκυμμένο το κεφάλι μέσα στο αμφιθέατρο να διαβάζουμε και να κρατάμε σημειώσεις, σαν να μην συμβαίνει τίποτα ,αλλά το φοιτητικό κίνημα έχει επιλέξει τα αμφιθέατρα των συνελεύσεων και των καταλήψεων, το δρόμο των διαδηλώσεων και των συγκρούσεων.
Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΘΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ!