ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

Είναι ακόμα ξεκάθαρες στη μνήμη μας οι εικόνες, τόσο της μαζικής πανπολυτεχνειακής συνέλευσης που δημιουργήθηκε για να εκφράσει την αντίθεση του συνόλου της ακαδημαικής κοινότητας (φοιτητές, καθηγητές, εργαζόμενοι) στον Νόμο Αρβανιτόπουλου, όσο και το σύνολο των συγκλήτων και των συνελεύσεων τμημάτων (σχολών) που κάθετα καταγγέλανε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Απ’ ό,τι φαίνεται τελικά, το μπλοκ των καθηγητών, μετά το πέρας των κινητοποιήσεων, εμπέδωσαν αμέσως τη μεταρρύθμιση και τοποθετήθηκαν πλέον υπέρ του Νόμου και της μεταρρύθμισης με την ελπίδα της με καλύτερους όρους επιβίωσης τους. Αποτέλεσε λοιπόν, ας το πούμε περίεργη, εμπειρία η προηγούμενη συνέλευση σχολής για όσους φοιτητές βρεθήκαν εκεί.

Στη συνέλευση σχολής έγινε σαφές, από μεριάς καθηγητών, πως έχουν μπει σε μια διαδικασία απονομιμοποίησης της παρουσίας των φοιτητών εκεί και μετάλαξης της μορφής της συνέλευσης από ανοιχτή σε όποιον θέλει να παρακολουθήσει ή να παρέμβει σε κλειστή, δηλαδή μόνο οι καθηγητές θα μπορούν να παρεβρίσκονται. Επίσημος λόγος αποτέλεσε το γεγονός ότι ο Νόμος δεν προβλέπει την αντιπροσώπευση του συλλόγου των φοιτητών στη συνέλευση σχολής, παρότι κανένας νόμος ποτέ δεν προέβλεπε το να είναι η συνέλευση ανοιχτή για όλους, όπως ήταν μέχρι τώρα. Η στάση του κοσμήτορα Φαράκου, ο οποίος έψαχνε αφορμές (το ότι κάποιοι φοιτητές δεν κάθονταν σε καθίσματα ή το ότι καποιος κάπνιζε) για να επιτεθεί στους φοιτητές που ήταν εκεί ήταν χαρακτηριστική για να καταλάβει κανείς το τι πάνε να κάνουν. Επίσης δεν έλειψαν απειλητικές τοποθετήσεις που υπονόησαν πειθαρχικά, ακόμα και αστυνομία στο άσυλο, για να αντιμετωπιστούν αυτοί που δεν τηρούν τους κανονισμούς.

Η στάση των καθηγητών της σχολής μας αναδεικνύει μια πολιτική τοποθέτηση υπέρ της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που διαλύει το μέλλον μας. Το γεγονός ότι το καθηγητικό μπλοκ επιλέγει να ανοίξει το ζήτημα της παρουσίας των φοιτητών στις συνελεύσεις σχολής την πιο κρίσημη περίοδο, τη περίοδο που οι διάφορες πτυχές της εκπαιδευτικής μεταρύθμισης (διαγραφές στα ν+2, σπάσιμο πτυχίου σε 3ετές και 2ετές, δίδακτρα, κλπ) για να εφαρμοστούν θα πρέπει να περάσουν απο της συνελεύσεις αυτές ως εσωτερικοί κανονισμοί, αναδεικνύει τη πρόθεση από μεριάς τους να περάσουν το σύνολο των πτυχών πίσω από τις πλάτες μας, χωρίς να το μάθει κανένας, και προφανώς χωρίς κανείς να αντιταχθεί έμπρακτα σε αυτό. Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια της κ.Κυριάκη <<δεν με νοιάζει το αν θα βρίσκονται οι φοιτητές στη συνέλευση σήμερα, αυτό που θέλω είναι να μην είναι εδώ όταν θα συζητάμε για τους εσωτερικούς κανονισμούς.>>

Τα πράγματα για μας είναι ξεκάθαρα. Η μάχη που έχουμε να δώσουμε ενάντια στους εσωτερικούς κανονισμούς, όταν αυτοί πάνε να περάσουν, είναι η πιο κρίσιμη μάχη ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Υπό αυτή την έννοια, οι φοιτητές συλλογικά, πρέπει να παραβρεθούμε μαζικά στην επόμενη συνέλευση σχολής, που θα γίνει τέλη Ιούνη, για να κατοχυρώσουμε το δικαίωμα μας να βρισκόμαστε και να παρεμβαίνουμε σε όσα αποφασίζουν οι καθηγητές για μας και μας αφορούν, και να μπλοκάρουμε με κάθε τρόπο την εφαρμογή της μεταρρύθμισης μέσα απ τους εσωτερικούς κανονισμούς, όταν αυτό πάει να γίνει.

ΣΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΕΤΕΙ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΑΚΟΜΑ

Η περίοδος που διανύουμε στιγματίζεται από την όξυνση της επίθεσης που εξαπολύει η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ενάντια στα λαικά στρώματα, την όλο και μεγαλύτερη συμπίεση των μεσοστρωμάτων και από την εμπέδωση της εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων και την ενσωμάτωση της ιδεολογικής τρομοκρατίας και της φυσικής καταστολής. Οι νέοι συσχετισμοί στους χώρους εργασίας θέλουν τον εργαζόμενο πειθήνιο και υπάκουο στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Υπό αυτό το πρίσμα, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στοχεύει στην μετάλλαξη του πανεπιστημίου σε μια πιο αυταρχική κατεύθυνση εγχαράσσοντας στους φοιτητες χαρακτηριστικά πειθάρχησης και υποταγης έτσι ώστε να μπορούν να προσαρμοσθούν στον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα. Υπό αυτή την έννοια είναι αναγκαίο να ανοίξει ο διάλογος στους συλλόγους σχετικά με το ότι τα τμήματα καθηγητών στις σχολές ετοιμάζουν να περάσουν νέους εσωτερικούς κανονισμούς κομμένους και ραμμένους στα μέτρα του νέου νόμου ενσωματώνοντας τις διατάξεις του (αυτή η πρόθεση ανακοινώθηκε και στη Σεμφε).

·       ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ

ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ

 Κυρίαρχη πτυχή των νέων μέτρων για την εκπαίδευση αποτελούν οι διαγραφές των φοιτητών στα ν+2 έτη σπουδών τους. Υπο το φόβο της διαγραφής τους, οι φοιτητές θα στραφούν στα αμφιθέατρα παρακολουθώντας κάθε μάθημα, παραδίδοντας κάθε εργασία και πρόοδο μέσα σε ένα κλίμα διαρκώς αυξανόμενης πίεσης. Η κατεύθυνση αυτή αποσκοπεί στην όξυνση του ανταγωνισμού  και στην απονέκρωση των μαζικών συλλογικών διαδικασιών μέσα από την πειθάρχηση των φοιτητών. Υπό την απουσία αναπαραστάσεων συλλογικών διεκδικήσεων θα εντείνεται η ατομική διαπραγμάτευση και συνδιαλλαγή με τους καθηγητές καθώς και του κοινωνικού κανιβαλισμού τόσο εντός των φοιτητικών αμφιθεάτρων όσο και αύριο στην εργασία.

Η νέα ασφυχτική καθημερινότητα του φοιτητή, υπό τον εκβιασμό της διαγραφής, θα περιορίζει απίστευτα την δυνατότητα ενασχόλησης με δραστηριότητες εκτός της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Υπό το βάρος της όλο και μεγαλύτερης πίεσης από μεριάς καθηγητών, οι όροι πολιτικοποίησης και ενασχόλησης με τα κοινά θα αποτελούν πολυτέλεια, στο βαθμό που οι φοιτητές δεν θα ενημερώνονται, δεν θα συζητάνε, και άρα δεν θα παίρνουν ενεργό μέρος, ούτε καν για τα ζητήματα που τους αφορούν άμεσα. Τα μέτρα εντατικοποίησης του νέου νόμου (απουσίες, αλυσίδες, προαπαιτούμενα, πρόοδοι κλπ) θα έρθουν να συμπληρώσουν καθοριστικά την παραπάνω διαδικασία.

Είναι επιοικώς αστείο το γεγονός ότι καλούμαστε να ανταποκριθούμε σε μια τόσο απαιτητική διαδικασία τη στιγμή που η ανεργία στους νέους είναι πάνω από 60% και η εργασιακή προοπτική των πτυχιούχων της σχολής μας είναι μηδαμινή. Το όλο και οξυνόμενο ρεύμα του επιβιωτισμού στο εσωτερικό του φοιτητικού στρώματος, το οποίο αντιτίθεται  σε καθε συλλογική κίνηση συναδέλφων του ενάντια στη μεταρρύθμιση, με πρόσχημα το ότι η εντατικοποίηση που θα επέλθει θα μας τροφοδοτήσει με τα κατάλληλα εργαλεία για να επιβιώσουμε στην αυριανή δουλειά μας θα πρέπει να απαντήσουν στην ερώτηση: ποιά δουλεια?

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΕΝΙΑΙΩΝ ΠΤΥΧΙΩΝ

 Μια ακόμα πτυχή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης είναι το σπάσιμο του κύκλου σπουδών σε 3+2 έτη, το 3ετές πτυχίο θα είναι το αντίστοιχο μπάτσελορ των κολλεγίων του εξωτερικού και το 2ετές το αντίστοιχο μάστερ. Η κατάργηση των ενιαίων πτυχίων και η αντικατάσταση αυτών από τον ατομικό φάκελο προσόντων συμβάλλουν  σε μια κατεύθυνση κατακερματισμού και τελικά διάλυσης των συλλογικών επαγγελματικών δικαιωμάτων δημιουργώντας φοιτητές διαφορετικών ταχυτήτων και αποφοίτους ουσιαστικά χωρίς πτυχίο. Οι απόφοιτοι αυτοί θα αναγκάζονται να διαπραγματεύονται προσωπικά με την εργοδοσία, θα είναι δηλαδή ανίκανοι να ορθώσουν το ανάστημά τους υπό την απειλή της απόλυσης. Εκτός αυτού, ο κατακερματισμός του πτυχίου διαλυτοποιεί τους φοιτητικούς συλλόγους καθώς αναιρεί ως ένα βαθμό την αντίληψη του ενιαίου συμφέροντος όσον αφορά την επαγγελματική προοπτική απ’τη σχολή, και άρα περιορίζει τη δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης και νίκης από μεριάς φοιτητών.

ΑΥΤΑΡΧΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

 Μέχρι σήμερα είχαμε κατακτήσει σαν φοιτητικό κίνημα την παρέμβασή μας στα όργανα διοίκησης (τμήμα, σύγκλητο) έτσι ώστε να μεταφέρουμε σε αυτά τις αποφάσεις των συλλόγων μας και να διεκδικούμε την υλοποίησή τους. Αυτό έρχεται να το ανατρέψει ο νόμος πλαίσιο με το να εμποδίζει τους φοιτητές ακόμα και να παρακολουθήσουν τις διαδικασίες!! Με αυτό τον τρόπο θα περνάνε εν αγνοία των φοιτητών κομμάτια της μεταρρύθμισης ακόμα και όταν αυτά αντιτίθενται με τις αποφάσεις των συλλόγων. Τα νέα όργανα των Συμβουλίων Ιδρύματος και των Κοσμητόρων έρχονται να επικυρώσουν την παραπάνω διαδικασία.

ΔΙΔΑΚΤΡΑ- ΜΕΡΙΜΝΑ

 Ιστορική τομή για την 3βάθμια εκπαίδευση αποτελεί η επιβολή διδάκτρων αρχικά στον δεύτερο κύκλο σπουδών, αφού καταργεί παντελώς το αυτονόητο ως τώρα δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Σαν να μην έφτανε ο εκβιασμός της διαγραφής και η κατάργηση του ενιαίου πτυχίου, το υπουργείο έρχεται να διαμορφώσει ένα ακόμη πιο ασφυχτικό κλίμα σπουδών, και σε συνδιασμό με την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων και της φοιτητικής μέριμνας συνολικά, μετακυλώντας ένα κομμάτι του κόστους φοιτησης στις πλάτες των φοιτητών.

·        ΙΣΟΤΙΜΗΣΗ ΠΤΥΧΙΩΝ ΑΕΙ-ΚΕΣ

 Η τρικομματική κυβέρνηση πέρασε από την πίσω πόρτα, με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, την ισοτίμηση των πτυχίων μας με αυτά των κολλεγίων, αδιαφορώντας παντελώς για την άποψη της ακαδημαικής κοινότητας για το ζήτημα αυτο, η οποία εκφράστηκε σύσσωμη το 2006-2007 βγαίνοντας στο δρόμο μαζικά ενάντια στην αναθεώρηση του αρθρου 16 που υπό την πίεση του φοιτητικού κινήματος πάρθηκε πίσω. Αυτή  η πτυχή της μεταρρύθμισης αποτελεί μοχλό πίεσης για την εφαρμογή της διάσπασης του ενιαίου πτυχίου,αφού μέχρι να εφαρμοστεί το σπάσιμο του κύκλου σπουδών το δικό μας 5ετές είναι ισότιμο με το μπάτσελορ(3ετές)των κολλεγίων. Επίσης τα κολλέγια αποτελούν πρότυπα όσων αφορά τους εντατικοποιημένους όρους φοίτησης, αλλά και την εκροή αποφοίτων φτηνών και ευέλικτων. Το γεγονός αυτό θα διαμορφώσει ένα πιο ανταγωνιστικό κλίμα στην αγορά εργασίας καθώς και στους χώρους δουλείας.

·        ΚΛΕΙΣΙΜΟ-ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ ΣΧΟΛΩΝ

 Το σχέδιο Αθηνά ανέδειξε την πρόθεση του υπουργείου να συγχωνεύσει και να κλείσει σχολές,  μεταφέροντας τη διαίρεση ανάμεσα στους αποφοίτους των ΑΕΙ και των ΤΕΙ στο εσωτερικό των ΑΕΙ. Επίσης από τη μία η διασπασή των σχολών σε πολλαπλά τμήματα και από την άλλη η εισαγωγή πολλαπλών κατευθύνσεων και η ενσωμάτωση σχολών ως κατευθύνσεις άλλων σχολών, εμφανίζεται ως  επιδίωξη του Υπουργείου. Η εγκυρότητα της ανάλυσης αυτής έγινε ξεκάθαρη με την πρόσφατη τροπολογία που δίνει τη δινατότητα στον υπουργό παιδείας, σαν φυσικό πρόσωπο, μέσω προεδρικού διατάγματος, να συγχωνεύει  και να κλείνει σχολές κ΄τμήματα, καθώς και να εισάγει κατευθύνσεις στο εσωτερικό τμημάτων, είτε στο πρώτο έτος, είτε σε μεγαλύτερο.Ήδη τον τελευταίο μήνα είμαστε αντιμέτωποι με το πρώτο προεδρικό διάταγμα που ανακοινώθηκε.

Αντί Επιλόγου...

 Συμπικνώνοντας την πραγματικότητα που θέλει να μας επιβάλλει το υπουργείο, μέσω της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, ο φοιτητής καλείται, υπό μια σειρά εκβιασμών, να ενταχθεί σε μια αποπνιχτική καθημερινότητα, κυνηγώντας πιστωτικές μονάδες για τον ατομικό του φάκελο προσόντων, πληρώνοντας δίδακτρα για να μπορεί να συνεχίσει να σπουδάζει στην συγχωνευμένη σχολή του που πλέον θα αποτελεί κατεύθυνση άλλης σχολής, έτσι ώστε είτε να διαγραφεί, είτε να βγεί στην αγορά εργασίας με τα σημερινά ποσοστά ανεργίας και τους σημερινούς απάνθρωπους όρους εργασίας.

Στα ατομικά διλήμματα που μας θέτει το υπουργείο, απαντάμε συλλογικά. Ειτε σε επίπεδο σχολής, με μαζικές γενικές συνελεύσεις και ζωντανούς φοιτητικούς συλλόγους, είτε στο πεδίο του δρόμου, με μαζικές δυναμικές πορείες. Σπάμε την τρομοκρατία, συγκρουόμαστε με την κυβερνητική πολιτική και τα τσιράκια της, νικάμε!!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Στον απόηχο της εργατικής πρωτομαγιάς και με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα σχετικά με τους εργαζόμενους στην εκπαίδευση αλλά και παλαιότερα με τις απεργίες των εργαζομένων στο Μετρό, στην ΔΕΗ, των ναυτεργατών και άλλων κλάδων οφείλουμε να αναφερθούμε σ’ αυτές καθώς και στο πως αντιμετωπίστηκαν από το κράτος, σε μια προσπάθεια να ξεδιαλύνουμε το τοπίο.

Καταρχάς είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε ότι τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις που μέχρι και τα τελευταία χρόνια είχαμε ήταν το αποτέλεσμα των αγώνων του ίδιου του λαού και των παραχωρήσεων που έκανε το κράτος κάτω από την πίεσή του. Τέτοια κατάκτηση είναι το 8ωρο, που είναι αποτέλεσμα της αιματοβαμμένης απεργίας του 1886 αλλά και άλλες κατακτήσεις όπως είναι το δικαίωμα του συνδικαλισμού στους εκάστοτε χώρους εργασίας και οι συλλογικές συμβάσεις. Είναι κοινός τόπος άλλωστε ότι η απεργία σαν μέσο πάλης των εργαζομένων είναι κομβικής σημασίας με πολλά ιστορικά παραδείγματα που το αποδεικνύουν. Έτσι, στο σημείο αυτό χρειάζεται να γίνει αναφορά στο πως ο αστικός συνασπισμός εξουσίας έρχεται να χτυπήσει στο σήμερα, τους αγώνες των εργαζομένων.

Σε αυτή τη συγκυρία που διανύουμε, όπου είναι αδύνατο για το κεφάλαιο να προβεί σε παραχωρήσεις που θα ήταν δυνατό να εξασφαλίσουν την ομαλότητα σε κοινωνικό επίπεδο (ακριβώς επειδή στη προσπάθειά του να υπερβεί αυτή τη δομική κρίση καταργεί το κοινωνικό συμβόλαιο του παρελθόντος) χρησιμοποιεί την καταστολή, φυσική και ιδεολογική. Χαρακτηριστικά παραδείγματα της υλοποίησης αυτής της στρατηγικής υπάρχουν πολλά. Μερικά από αυτά είναι η μαζική σύλληψη και ο ξυλοδαρμός των ναυτεργατών συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ και η επίταξη των εργαζομένων του Μετρό. Γενικά, από τα παραδείγματα του τελευταίου καιρού, βλέπουμε ότι  το κράτος αντιμετωπίζει τις απεργίες μέσω της εργοδοτικής τρομοκρατίας, των απολύσεων και του φόβου της ανεργίας (κυρίαρχα στον ιδιωτικό τομέα), αλλά και εγείροντας κοινωνικά αντανακλαστικά που προκαλούν την απονομιμοποίηση της εκάστοτε απεργίας από την υπόλοιπη κοινωνία επιδιδόμενο σε μία άνευ προηγουμένου λασπολογία. Ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αποτελεί η στάση των ΜΜΕ απέναντι στην απεργία των εργαζομένων του Μετρό, στην οποία αναδείχθηκαν οι απεργοί ως μία συντεχνία χρυσοπληρωμένων συνδικαλιστών που ταλαιπωρεί ολόκληρη την κοινωνία και όχι ως ο αγώνας των εργαζομένων ενάντια στις απολύσεις και στις μειώσεις των μισθών που πρότεινε η ίδια η κυβέρνηση. Μ’ αυτόν τον τρόπο φτάνουμε στο πρόσφατο γεγονός σχετικά με την απεργία των εκπαιδευτικών.

Ξεκινώντας θα πρέπει να αναφερθούμε στις αντικειμενικές συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών και στη συνέχεια να τις συνδέσουμε με την επίθεση που δέχονται αυτή τη στιγμή από τα φερέφωνα της κυβέρνησης. Κόντρα σε όσα διατυμπανίζουν τα κανάλια και οι μεγαλοδημοσιογράφοι, οι εκπαιδευτικοί εργάζονται ήδη περισσότερες ώρες με λιγότερες απολαβές απ’ ότι οι εκπαιδευτικοί στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Έτσι το αστικό επιχείρημα, ότι δηλαδή πρόκειται απλώς για δύο παραπάνω ώρες εργασίας, δεν είναι βάσιμο, ειδικά εάν συνυπολογίσει κανείς ότι μεταφράζεται σε 13000 άμεσες απολύσεις. Για να συμπληρωθεί η εικόνα της επίθεσης του Υπουργείου αρκεί να αναφερθούμε  στις υποχρεωτικές μεταθέσεις εκπαιδευτικών που θα πραγματοποιηθούν διαλύοντας με αυτόν τον τρόπο πολλές οικογένειες. Τώρα, όσον αφορά τη στιγμή που θέλησαν οι εκπαιδευτικοί να κινητοποιηθούν για την οποία έχουν δεχτεί σφοδρή κριτική, θεωρούμε ότι οφείλεται στην στοχευμένη κίνηση του Υπουργείου να αναγγείλει τα μέτρα αυτά ακριβώς αυτή την περίοδο. Με αυτόν τον τρόπο το Υπουργείο θέλησε να εκμεταλλευτεί την ευαισθησία που υπάρχει γύρω από την διαδικασία των Πανελληνίων, ώστε να αναδείξει ως υπεύθυνους τους εκπαιδευτικούς για την ταλαιπωρία των μαθητών στην ενδεχόμενη αντίδρασή τους. Επιπλέον, η στόχευση αυτή της κυβέρνησης εμπεδώνει σε ένα βαθμό το μέτρο της επιστράτευσης χρησιμοποιώντας την όποια απονομιμοποίηση έχει πετύχει από τη λασπολογία της απεργίας. Είναι πρωτοφανές να ανακηρύσσεται επιστράτευση και ενδεχόμενη απόλυση εργαζομένων πριν ακόμα αυτοί προβούν σε απεργία. Επιπρόσθετα, γίνεται προσπάθεια να φανούν οι αντιδράσεις των εκπαιδευτικών ως κάτι τελείως συγκυριακό που δεν αφορά τη συνολική εικόνα της εκπαίδευσης και την εξαθλίωση των ίδιων των μαθητών. Όπως η επίθεση στην εκπαίδευση είναι συνολική και αποτελεί κομμάτι της συνολικής στρατηγικής του κράτους, έτσι και οι αντιδράσεις των εκπαιδευτικών αφορούν ολόκληρη την εικόνα της εκπαίδευσης με τις συγχωνεύσεις σχολείων, τη στίβαξη υπεράριθμων μαθητών στις αίθουσες, την έλλειψη βιβλίων και εκπαιδευτικών και την έλλειψη μιας προοπτικής επαγγελματικής αποκατάστασης.

Η συγκρουσιακή διάθεση των εκπαιδευτικών και οι μαζικότατες συνελεύσεις τους που οδήγησαν στις μαχητικές αποφάσεις από όλες σχεδόν τις ΕΛΜΕ (με συμμετοχή ανάλογη με εκείνη του ’88) συγκλίνανε στην πραγματοποίηση μίας πολύ δυναμικής απεργίας, η οποία ενδεχομένως θα ανέτασσε τους συσχετισμούς σε ολόκληρη την κοινωνία, ενώ θα πίεζε συνολικά την αριστερά σε μία μετωπική κατεύθυνση. Σε στήριξη της κυβέρνησης να μην υλοποιηθεί το παραπάνω σενάριο έρχεται η κατάπτυστη απόφαση της ηγεσίας των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ που έδωσαν άλλοθι στην ηγεσία της ΟΛΜΕ να μην επικυρώσει τις μαζικότατες αγωνιστικές αποφάσεις των ΕΛΜΕ αφήνοντας μετέωρους τους εκπαιδευτικούς. Η στάση που τήρησε η παράταξη του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. στην διαδικασία λήψης απόφασης στην ΟΛΜΕ επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά την λογική της ¨αριστερής¨ διαχείρισης μιας εν αναμονή κυβέρνησης που αδιαφορεί για την συγκρότηση κινημάτων και για τα προβλήματα των εργαζομένων καθώς και όλα θα λυθούν με την αριστερή ψήφο σε αυτήν… Επί της ουσίας, στήριξε με διαφορετικά προσχήματα τις αποφάσεις των κυβερνητικών ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚE. Τέλος, το ΚΚΕ κράτησε σεχταριστική στάση στη διαδικασία της απόφασης χρησιμοποιώντας επιχειρήματα παρόμοια με αυτά της κυβέρνησης περί ταλαιπωρίας των μαθητών των λαϊκών οικογενειών απεμπολώντας την ήδη εξαθλιωμένη καθημερινότητα των μαθητών και το μέλλον που τους επιφυλάσσει το νέο Πανεπιστήμιο (δηλαδή ανεργία) και εν τέλει δεν στήριξε τη μαζική απόφαση των δασκάλων για αγώνα.

Τα παραπάνω δε θα πρέπει να μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα μίας αριστερίστικης φυγής προς τα εμπρός η οποία θα κατέληγε σε περεταίρω κατακερματισμό των αγωνιστικών κινήσεων, αλλά σε αλλαγή των συσχετισμών στις υπάρχουσες δομές με τσάκισμα των ξεπουλημένων αστικών ηγεσιών. Με τα παραπάνω γίνεται αντιληπτή η αναγκαιότητα μετωπικής συμπόρευσης όλων των αγωνιζόμενων κομματιών πέρα από λογικές σεχταρισμού και απομόνωσης. Ο αγώνας των εκπαιδευτικών είναι δίκαιος και θα συνεχιστεί.

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΦΣ ΣΕΜΦΕ

Όλοι στη Γενική Συνέλευση του φσ ΣΕΜΦΕ την Τρίτη 21/5 και ώρα 12:30 στο αμφ.2 με θέματα:

• τον αγώνα των εκπαιδευτικών και τις κινητοποιήσεις που ετοιμάζουν
• τις αλλαγές στους εσωτερικούς κανονισμούς των σχολών που έρχονται να επικυρώσουν την εφαρμογή του νόμου πλαισίου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση
• το μπλοκάρισμα του σχεδίου Αθηνά
• λοιπά ζητήματα σχολής

ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ!!