ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΧΘΕΣΙΝΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Εάν μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε με δύο λέξεις το τελευταίο χρονικό διάστημα αυτές δε θα μπορούσαν να ήταν άλλες από το «νόμος» και «τάξη». Η δικομματική συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, υπό τις προσταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ, επιβάλλουν συνεχώς νέα μέτρα και γκρέμισμα κάθε φωνής που υψώνεται για προάσπιση θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Από το πέρασμα νόμων που ποινικοποιούν τους αγώνες και όποιον τολμά να συνδικαλίζεται όσο και από την σκληρή καταστολή στο πεδίο του δρόμου, με δεκάδες ξυλοδαρμούς προσαγωγές και συλλήψεις.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο Νίκος Ρωμανός, αναρχικός κρατούμενος ο οποίος τιμωρήθηκε με τον πλέον αυστηρό τρόπο από το δικαστήριο για το αδίκημά του, επέλεξε να ξεκινήσει πριν ένα μήνα απεργία πείνας με κύριο και βασικό αίτημά του την εφαρμογή του νόμου που προβλέπει φοιτητικές άδειες. Με την έπαρση που διακατέχει την κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια, η οποία έχει τσακίσει τα πάντα στο πέρασμά της (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, μισθοί και συντάξεις πείνας, ανεργία και μετανάστευση, χαράτσια και φόροι, στο πανεπιστήμιο ήδη διαγραφές 80.000 φοιτητών!), φαινόταν ως την τελευταία στιγμή πως ο δίκαιος αγώνας του Ν.Ρωμανού δεν θα είχε νικηφόρα κατάληξη.

Οι μαζικές ριζοσπαστικές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης όμως που οργανώθηκαν από συλλογικούς φορείς και πολιτικούς χώρους, οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της 6 Δεκέμβρη οι οποίες στη συνείδηση του κόσμου ταύτισαν με τραγικό τρόπο τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου με την πιθανή δολοφονία του Ρωμανού, το άνοιγμα και η γείωση του ζητήματος στο πεδίο των μαζών αλλά πρωτίστως η θέληση του ίδιου του Ρωμανού να το πάει μέχρι τέλους ξεκινώντας τελευταία μέρα απεργία δίψας, ταρακούνησαν για τα καλά το κράτος. Το κράτος που από την στιγμή που ξέσπασε η κρίση δεν έχει κάνει καμία παραχώρηση και κανένα βήμα πίσω στην στρατηγική που ακολουθεί, τη στρατηγική φόρτωσης της κρίσης στις πλάτες του λαού και τρομοκράτησής του. Υπό αυτό το φόντο, η τροπολογία που υπερψηφίστηκε στη βουλή για το σύνολο των φυλακισμένων κρατούμενων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια μικρή νίκη, καθώς εξασφαλίζει στοιχειώδες δικαίωμα για έξοδο από τη φυλακή με το «βραχιολάκι», την ώρα που οι συνθήκες κράτησης στις φυλακές γίνονται όλο και πιο απάνθρωπες και η δημιουργία νέων φυλακών – στρατοπέδων συγκέντρωσης θα λειτουργούν εκτός νόμου και συντάγματος.

Είναι οπότε απολύτως σαφής ο λόγος για τον οποίο ήταν κρίσιμο να καλεστεί και να αποφασίσει η χθεσινή γενική συνέλευση. Και σε καμία περίπτωση δε δικαιολογείται η στάση της Επιτροπής Αγώνα στο δσ, η οποία είχε μια παθητική τοποθέτηση ότι «ο σύλλογος έχει δηλώσει την αλληλεγγύη του στο Ν.Ρωμανό» και ότι «δεν έχει προετοιμαστεί κατάλληλα ο φοιτητικός σύλλογος για τη συνέλευση», αδυνατώντας η ίδια να αντιληφθεί την αναγκαιότητα του να μπουν καταλήψεις και κινητοποιήσεις ενάντια στο προφανές, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΝΕΟΛΑΙΟΥ ΦΟΙΤΗΤΗ ΠΟΥ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ. Όσον αφορά τη ΔΑΠ, τη νεολαία του Σαμαρά και των μνημονίων, τα σχόλια είναι περιττά καθώς ήταν αναμενόμενη η στάση θα κράταγε για ένα τέτοιο ζήτημα. Αλλά οι συνάδερφοι από την Επιτροπή Αγώνα πρέπει πραγματικά να προβληματιστούν και αναρωτηθούν γιατί στις κρίσιμες στιγμές του κινήματος επιλέγουν να πάρουν θέση που να έχει ίδια αποτελέσματα για το κίνημα με αυτά της ΔΑΠ, δηλαδή υποταγή και αδράνεια.

Παρόλο που όντως η χθεσινή γενική συνέλευση καλέστηκε έκτατα με μόνο θέμα την απεργία πείνας του Ρωμανού κατάφερε να μαζέψει ένα τέτοιο κομμάτι του συλλόγου, ικανό να πάρει απόφαση για κινητοποιήσεις και να βάλει έναν σχεδιασμό για το επόμενο χρονικό διάστημα ενόψει και των εκλογών του προέδρου της Δημοκρατίας. Η στάση που επέλεξε να κρατήσει η Επιτροπή Αγώνα ήταν αυτή του να σαμποτάρει τη συνέλευση επικαλούμενη τη μαζικότητα (την ώρα που η ίδια επιλέγει να κάνει αγώνα δια… αντιπροσώπων και μακριά από κάθε τι μαζικό, πχ παρέμβαση στα τμήματα, συνελεύσεις ετών), προσπαθώντας να απωθήσει τους φοιτητές να συμμετάσχουν σε αυτή και εν τέλει να αποχωρήσουν όπως και έκαναν και οι ίδιοι.

Το ζήτημα όμως δεν είναι ότι η συνέλευση έχει αυταξία και όποτε πρέπει έτσι κι αλλιώς να γίνει. Το θέμα είναι, και αυτό είναι που αδυνατεί να αντιληφθεί η Επιτροπή Αγώνα, ότι σε μια συγκυρία που θέτονται με τόσο εκβιαστικό τρόπο τρομοκρατικά ερωτήματα, άσχετα την έκβαση που μπορεί τελικά αυτά να έχουν, είναι κατάκτηση οι φοιτητικοί σύλλογοι να έχουν οξυμένα αντανακλαστικά και να μπορούν ανά πάσα στιγμή να συνεδριάσουν, να αποτιμήσουν και να χαράξουν γραμμή πλεύσης για το επόμενο χρονικό διάστημα. Για τη στάση όμως της Επιτροπής Αγώνα γεννιούνται και άλλα ερωτήματα, όπως για παράδειγμα του ότι στην προηγούμενη γενική συνέλευση απέφυγε στην τοποθέτησή της να μιλήσει για την απεργία πείνας του Ρωμανού, πράγμα που δείχνει πόσο πολύ είχε αντιληφθεί την κρισιμότητα του όλου θέματος (την ώρα που αυτό αναδείχτηκε κεντρικοπολιτικό!) άρα και την ουσιαστική της διάθεση να συμμετάσχει στη χθεσινή συνέλευση…

Εν τέλει, μόνο αρνητική δε μπορεί να χαρακτηριστεί η πραγματοποίηση της γενικής συνέλευσης. Έδειξε τα κινηματικά αντανακλαστικά του συλλόγου και τη δυνατότητά του να επανεκτιμά με ανοιχτές συλλογικές διαδικασίες και να χαράσσει τη στρατηγική που θα ακολουθήσει στις νέες μάχες που έρχονται (αυταρχισμός, διαγραφές, νέα μέτρα). Και θα συνεχίσει να το κάνει, όσο και αν αυτό δεν αρέσει σε ορισμένους που έχουν επιλέξει την αδράνεια και την υποταγή, που δε μπορούν να δώσουν ριζοσπαστικές απαντήσεις στα ερωτήματα του σήμερα και που επιλέγουν να σαμποτάρουν κάθε τι δε μπορούν να διαχειριστούν.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΑΝΥΠΑΚΟΗ

ΑΓΩΝΑΣ-ΡΗΞΗ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ

ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΦΣ ΣΕΜΦΕ ΤΕΤΑΡΤΗ 10/12

Παρόλο που η Επιτροπή Αγώνα αποχώρησε από τη συνέλευση, η συνέλευση έληξε με απαρτία και τα αποτελέσματα είναι τα εξής:

ΑΝΑΡΠΑ/ΡΑΦ-ΕΑΑΚ: 54
Λευκά: 13

•  Κινητοποίηση σήμερα, Τετάρτη 10/11 στις 17:00, στο Νοσοκομείο "Γεννηματάς".
• Στήριξη της κινητοποίησης την Πέμπτη 11/12 στην Ομόνοια στις 18:00, καθ΄πως και των υπόλοιπων κινήσεων αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Ν. Ρωμανό και στους Σύρους πρόσφυγες. Δικαίωση των αιτημάτων τους!
• Στην αντικατασταλτική πορεία από την Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου προς το Νοσοκομείο "Γεννηματάς" την Παρασκευή 12/12 στις 13:00.
• Στην κινητοποίηση στη Σύνοδο Πρυτάνεων που θα διεξαχθεί σε ξενοδοχείο στο Καβούρι, το Σάββατο 13/12 στις 16:00.
• Νέα Γενική Συνέλευση τη Δευτέρα 15/12, ώρα 12:30 στο Αμφ. 2.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΦΣ ΣΕΜΦΕ 2/12

ΑΝΑΡΠΑ/ΡΑΦ-ΕΑΑΚ: 57
Επιτροπή Αγώνα: 56
Λευκά: 2

Αποφασίζουμε:
• Συμμετοχή στην πορεία στις 6 Δεκέμβρη, έξι χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 12:00 στα Προπύλαια.
• Συμμετοχή στην πανεκπαιδευτική πορεία στα Προπύλαια την Τετάρτη 3/12 στις 11:00 με κατειλημμένη σχολή εκείνη τη μέρα. Συντονισμός με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους και τους μαθητές.
• Συμμετοχή στην πορεία αλληλεγγύης στο Νίκο Ρωμανό σήμερα Τρίτη με συγκέντρωση στο Μοναστηράκι στις 18:00.
• Διεξαγωγή εκδήλωσης του φοιτητικού συλλόγου ΣΕΜΦΕ την Παρασκευή 5/12 στις 14:00 με θέμα την καταστολή στην εκπαίδευση και σε όλη την κοινωνία. Μη διεξαγωγή μαθημάτων από την ώρα έναρξης της εκδήλωσης και μετά.
• Προετοιμάζουμε την εκδήλωση και άλλες δράσεις εν όψει 6ης Δεκέμβρη (μοιράσματα σε μαθητές).
• Παράσταση διαμαρτυρίας στην επομένη Σύγκλητο του ΕΜΠ με βάση τα αιτήματα του Φοιτητικού Συλλόγου.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΦΣ ΣΕΜΦΕ 25/11

ΑΝΑΡΠΑ/ΡΑΦ-ΕΑΑΚ: 89

Επιτροπή Αγώνα: 64

Λευκά: 2

Αποφασίζουμε:
• Κατάληψη της σχολής την Τετάρτη και Πέμπτη 26-27 / 11.
• Συμμετοχή στην πανεργατική απεργία την Πέμπτη 27/11. Προσυγκέντρωση στο Μουσείο στις 10:30, όπου καλούν τα πρωτοβάθμια σωματεία.
• Συμμετοχή στην πανεκπαιδευτική πορεία στα Προπύλαια την Τετάρτη 26/11 στις 13:00.
• Παράσταση διαμαρτυρίας στη Σύγκλητο του ΕΚΠΑ την Πέμπτη 27/11 στις 9:00.
• Παράσταση διαμαρτυρίας την Παρασκευή 28/11 στα γραφεία του Πρώτου Θέματος στις 11:00.
• Κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΜΠ τις επόμενες μέρες σε συντονισμό με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους του ΕΜΠ, απέναντι στο χειρισμό της της Πρυτανείας την περασμένη Πέμπτη που οδήγησε στο ξύλο σε φοιτητές και στην προσπάθειά της να απαγορευτεί η παρέμβαση των συλλόγων φοιτητών κι εργαζομένων στις Συγκλήτους, με αποκορύφωμα τη μεθόδευση κρυφής Συγκλήτου με τηλεδιάσκεψη.
• Παράσταση διαμαρτυρίας στον Κοσμήτορα της ΣΕΜΦΕ τη Δευτέρα 1/12 στις 12:30.
• Νέα Γενική Συνέλευση την Τρίτη 2/12, στις 12:30, στο Αμφ 2.

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ Φ.Σ. ΣΤΙΣ 25/11

Νόμιζαν ότι θα μας τρομάξουν, η μαζική παρουσία των φοιτητών στο δρόμο έδειξε την πραγματικότητα... Είμαστε η πλειοψηφία που αγωνίζεται!! 

Ο αυταρχισμός και οι διαγραφές δεν θα περάσουν.  ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ....

Το μέλλον μας ανήκει!!

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΕΜΦΕ την ΤΡΙΤΗ 25/11 και ΩΡΑ 12,30 ΣΤΟ ΑΜΦ.2

ΑΠΟΦΑΣΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ Σ.Ε.Μ.Φ.Ε. 20/11

Σε ακόμη μία γενική συνέλευση του φοιτητικού μας συλλόγου, υπερψηφίστηκε το πλαίσιο που κατέθεσαν τα σχήματα ΑΝ.ΑΡ.ΠΑ./ΡΑΦ ΕΑΑΚ (και στήριξε  η αρ.εν.) με τα εξής αποτελέσματα:

ΑΝΑΡΠΑ/ΡΑΦ ΕΑΑΚ (στήριξε η αρεν) : 70

Επιτροπή Αγώνα :52

Λευκά:1

σύνολο: 123

Αποφασίζουμε:

• Κατάληψη της πρυτανείας του ΕΜΠ τις επόμενες ημέρες σε συντονισμό με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους του ΕΜΠ απέναντι στον χειρισμό της Πρυτανείας την περασμένη Πέμπτη που οδήγησε στο ξύλο σε φοιτητές και στην προσπάθεια της να απαγορευτεί η παρέμβαση των συλλόγων φοιτητών και εργαζομένων στις συγκλήτους, με αποκορύφωμα τη μεθόδευση κρυφής συγκλήτου με τηλεδιάσκεψη.
• Συμμετοχή στη συγκέντρωση στο Υπουργείο Παιδείας την Παρασκευή 21/11 στις 11πμ στο οποίο καλούν μαθητές και φοιτητικοί σύλλογοι, με κατειλημένη σχολή εκείνη τη μέρα.
• Συμμετοχή στην κινητοποίηση στην πρυτανεία του ΕΚΠΑ ενάντια σε όλα όσα έχει κάνει το τελευταίο διάστημα (ΜΑΤ στις σχολές, ανακοίνωση για κατάργηση ΓΣ κλπ) τη Δευτέρα 24/11 σε συντονισμό με τους φοιτητικούς συλλόγους του ΕΚΠΑ, με κατειλημένη σχολή εκείνη τη μέρα.
• Επιδιώκουμε το συντονισμό με τους υπόλοιπους συλλόγους (φοιτητών, εργαζομένων κλπ) τόσο σε επίπεδο Πολυτεχνείου όσο και ευρύτερα και συνδιοργανώνουμε Παμπολυτεχνειακή Συνέλευση.
• Συμμετέχουμε στην εκδήλωση των ΦΣ της ΝΟΠΕ για το άσυλο και τα δημοκρατικά δικαιώματα.
• Νέα Γενική Συνέλευση την Τρίτη 25/11, στις 12:30, στο Αμφ2.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ, 

ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΥΝ, 

ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΝ

ΜΑΣ ΠΕΙΣΜΩΝΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Και οι επιθέσεις των αστυνομικών ενάντια στην πορεία των φοιτητών συνεχίζονται...

Πρόκειται για σαφέστατη καταπάτηση του Ασύλου και των δημοκρατικών δικαιωμάτων, εν όψει του εορτασμού της εξέγερσης της 17 Νοέμβρη, στην εποχή των μνημονίων και γκρεμίσματος οποιασδήποτε κατάκτησης λαού και νεολαίας!! 

Δεν θα τους περάσει...

ΜΑΤ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΣΤΗ ΝΟΜΙΚΗ

Η αντιμετώπιση των φοιτητών της νομικής από το Φορτσάκη και το κράτος, την ώρα που πάνε να υλοποιήσουν την απόφαση της γενικής τους συνέλευσης (εν όψει 17 Νοέμβρη) για κατάληψη ενάντια στις διαγραφές το νόμο και τον αυταρχισμό...

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΛΟΥΝ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 17:00. 

ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΜΗΝΥΜΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ, ΠΩΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ 73 ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΕΥΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΦΣ ΣΕΜΦΕ 12/11

ΑΝΑΡΠΑ/ΡΑΦ-ΕΑΑΚ: 73

Επιτροπή Αγώνα: 55

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ: 2

ΛΕΥΚΑ: 0

Αποφασίζουμε Συμμετέχουμε:

• Συμμετοχή στην πορεία που καλούν φοιτητικοί σύλλογοι, μαθητές και αδιόριστοι εκπαιδευτικοί την Παρασκευή 14/11 στα Προπύλαια στις 13.00 η ώρα με κατειλημμένη σχολή τη μέρα αυτή
• Μεταφορά της κατάληψης στο Κάτω Πολυτεχνείο το τριήμερο 15-17 Νοεμβρίου. Συμμετοχή στην παλλαική-αντιιμπεριαλιστική – αντιαμερικανική πορεία τη Δευτέρα 17 Νοεμβρίου από το Κάτω Πολυτεχνείο με κατεύθυνση την αμερικάνικη πρεσβεία.
• Συμμετοχή σε εκδηλώσεις συλλόγων και φορέων που θα διεξαχθούν στο Κάτω Πολυτεχνείο. Πολυτεχνείο στα χέρια των συλλόγων και των συνελεύσεων τους.
• Παράσταση διαμαρτυρίας στον Πρύτανη του ΕΜΠ για την παρουσία δυνάμεων καταστολής στο τριήμερο του Πολυτεχνείου την Πέμπτη 13/11 στις 11:00
• Κινητοποίηση στον κοσμήτορα της σχολής για την εισαγωγή πιστωτικών μονάδων στη ΣΕΜΦΕ και την άρνηση των καθηγητών να τοποθετηθούν πάνω στην πρόταση του φοιτητικού συλλόγου, την Πέμπτη στις 12:00.
• Στήριξη της κινητοποίησης των διοικητικών υπαλλήλων την Πέμπτη 13/11 στα Προπύλαια στη 13:00.
• Νέα Γενική Συνέλευση την Πέμπτη 20 Νοεμβρίου στις 12:30 στο αμφ. 2.

ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ!! 

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ERASMUS+ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Σε μια εξεταστική περίοδο που για τους φοιτητές κυρίαρχα επικαθορίζεται από την ακόμα πρόσφατη βόμβα που έσκασε πάνω απ τα κεφάλια μας, αυτή της ανακοίνωσης των πρώτων διαγραφών, στο ΕΜΠ, με αφορμή το νέο πρόγραμμα ERASMUS+, η διοικήσεις των σχολών με σχεδόν σύσσωμο το καθηγητικό μπλοκ πίσω τους επιλέγουν να ανοίξουν ένα ‘νέο’ μέτωπο με τους φοιτητές, προσπαθώντας να καθιερώσουν το παράρτημα διπλώματος και τις πιστωτικές μονάδες(ECTS).

Πιο συγκεκριμένα στη σχολή μας, είδαμε να αναρτώνται στις ανακοινώσεις στη σελίδα της σχολής μια σειρά από αρχεία που επιχειρούν να συνθέσουν επιχειρήματα υπέρ των εν λόγω αλλαγών(εφημερίδα κυβερνήσεως 2005,06, παραρτήματα διπλώματος ‘προτύπων ιδρυμάτων’ όπως το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, αποφάσεις πρυτανικού συμβουλίου 2009, ακόμα και οδηγό χρήσης του ECTS και μεταφρασμένα κομμάτια του) που παρόλα αυτά το μόνο που κάνουν με το πιο σαφή τρόπο είναι να ξυπνούν τη συλλογική μνήμη των φοιτητών που 40 χρόνια τώρα δίνουν μάχες για να μπλοκάρουν την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που στο πυρήνα της ενέχει το σύμφωνο της Μπολόνια(που μπορεί και να αναφέρεται 200 φορές στο κείμενο για το ECTS στα αγγλικά, παρόλα αυτά καμία στα μεταφρασμένα κομμάτια) η κάθε πτυχή της οποίας(αναδιάρθρωσης) πληγώνει τόσο τους όρους φοίτησης μας, όσο και τις προοπτικές μας για επαγγελματική αποκατάσταση, και ταυτόχρονα η εφαρμογή της ανοίγει το δρόμο για την εφαρμογή του συνόλου της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ERASMUS+

Η πρόταση της διοίκησης της σχολής που στηρίζεται γενικά από τους περισσότερους καθηγητές είναι:

Α) να υιοθετήσει η σχολή το ‘παράρτημα διπλώματος’ το οποίο θα επισυνάπτεται στο πτυχίο μας, και σε αυτό θα αναγράφονται ανάμεσα σε άλλα ο βαθμός σε κάθε μάθημα ή σεμινάριο που έχουμε επιλέξει και περάσει, η ύλη του μαθήματος αυτού, οι πιστωτικές μονάδες που μας έδωσε το ότι το περάσαμε, ο βαθμός πτυχίου, ο μέσος όρος μαθημάτων, το σύνολο των πιστωτικών μονάδων που μαζέψαμε.

Β) και προφανώς να υιοθετήσει η σχολή το σύστημα πιστωτικών μονάδων ‘ECTS’ με βάση το οποίο θα συλλέγουμε και τις πιστωτικές μονάδες που θα μπαίνουν στο παράρτημα διπλώματος.

Και το δίλημμα που μας βάζει είναι πως αν οι φοιτητές εναντιωθούμε σε αυτά θα χάσουμε τις 5 θέσεις ERASMUS+ με πρακτική και τις 20κάτι για διακοπές που δικαιούμαστε προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί.(το λέμε δίλημμα και όχι εκβιασμό γιατί εκβιασμός είναι όταν απειλείται κάτι σημαντικό για μας)

ΠΩΣ ΜΑΣ ΠΛΗΤΤΟΥΝ ΟΙ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ(ECTS)

Αν κανείς χαζέψει λίγο τον οδηγό χρήσεως του συστήματος πιστωτικών μονάδων ECTS σίγουρα θα του τραβήξουν τη προσοχή συγκεκριμένα πράγματα(πέραν του πόσες φορές αναφέρεται η λέξη Bologna).

Καταρχάς βάση των κριτηρίων που βάζουν στο σύστημα ECTS η πιστωτικές μονάδες που θα δίνει το κάθε μάθημα θα εξαρτάται από τον χρόνο που δαπανά ο φοιτητής για να περάσει αυτό το μάθημα. Αυτός χωρίζεται σε:

1.       Τις ώρες διδασκαλίας του μαθήματος. Άρα αυτό σημαίνει παρουσιολόγιο, υποχρεωτικές πρόοδοι, κλπ. Πράγμα που αν καθιερωθεί αντικειμενικά θα δυσκολεύει τους όρους αποπεράτωσης των σπουδών- ενώ στα 7 χρόνια θέλουν να μας διαγράφουνε(αυτή τη στιγμή με χωρίς παρουσιολόγια προόδους κλπ ο μέσος όρος αποφοίτησης είναι κοντά 8)

2.       Τις ώρες προετοιμασίας για το εν λόγω μάθημα, που αυτό δεν θα πρέπει να είναι αυθαίρετο αλλά μετρήσιμο. Άρα υποχρεωτικές εργασίες, υποχρεωτικές πρόοδοι ή τεστάκια στη διάλεξη. Πράγμα που πάλι αν καθιερωθεί σημαίνει πλήγμα στους όρους φοιτητικής καθημερινότητας- και για όσους δεν τα καταφέρουν μέχρι τα 7 χρόνια διαγραφή.

Για να αποφύγουμε όμως να βγάλει κανείς κάποιο λάθος συμπέρασμα τύπου << εντάξει, θα το κάνω αυτό μέχρι να μαζέψω τις 300 ή τις 180 πιστωτικές μονάδες μου που γενικά μπορεί και να μην είναι τόσο δύσκολο>> ο οδηγόςχρήσης ECTS μας αποσαφηνίζει πως για τον ‘πρώτο κύκλο σπουδών’(θα πούμε μετά για αυτό) χρειάζονται 180 πιστωτικές μονάδες τουλάχιστον, το πολύ όμως 260. Και επειδή είμαστε στη ΣΕΜΦΕ που οι δουλειές δεν μας περιμένουν ακριβώς να τελειώσουμε για να μας προσλάβουν, η όλη διαδικασία μαζέματος πιστοποιήσεων για ώρες μαθήματος και διαβάσματος θα γίνεται υπό το πρίσμα του να μαζέψω πιο πολλές από τον διπλανό μου. Που αυτό με τη σειρά του σημαίνει έναν ατέλειωτο αγώνα δρόμου από αμφιθέατρο σε εργαστήριο από εργαστήριο διάβασμα και μετά πάλι αμφιθέατρο και να εύχεσαι να μην αντέξουν και οι συνάδελφοι σου όσο αντέχεις εσύ. Δεν είναι τυχαίο πως στο παράρτημα διπλώματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ενώ γράφει πως το πτυχίο προϋποθέτει 300 πιστωτικές μονάδες, ο συγκεκριμένος φοιτητής είχε μαζέψει χωρίς την πτυχιακή του εργασία 305, με την πτυχιακή 345 μονάδες. Και βέβαια αναγκαζόμαστε να ξανααναφέρουμε πως αν κανείς σκέφτεται πως απλά θα κάτσει παραπάνω χρόνια για να μαζέψει τις μονάδες που χρειάζεται και ταυτόχρονα να συνεχίσει να ζει και σαν άνθρωπος, αυτό δεν γίνεται γιατί στα 7 θέλουν να μας διαγράφουνε.

Πρέπει να γίνει σαφές, και απέναντι σε αυτούς που θέλουν να μας πείσουν πως αξίζει να μπούμε σε αυτό το αδιέξοδο κανιβαλισμού, γιατί έτσι έχουμε μια ελπίδα για κάποια επαγγελματική αποκατάσταση, πως αν υπάρχει κάποια προοπτική κατοχύρωσης επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων, αυτή σίγουρα δεν είναι αυτή του ατομικού αγώνα πάνω στις πλάτες των συναδέλφων μας, αλλά είναι αυτή του μαζικού συλλογικού αγώνα. Υπό αυτή την έννοια η καθιέρωση των πιστωτικών μονάδων του συστήματος ECTS δημιουργεί αποφοίτους πολλών ταχυτήτων, είτε ανάλογα με το πόσες πιστωτικές μονάδες έχει μαζέψει, είτε ανάλογα με τα σεμινάρια που έχει παρακολουθήσει ή όχι, και άρα τσακίζει το έδαφος για να διεκδικήσουμε και εν τέλει να κατακτήσουμε επαγγελματική κατοχύρωση και εργασιακά δικαιώματα ως πτυχιούχοι.Τα μέτρα λοιπόν αυτά μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια αν όχι στη διαγραφή, τότε στην ανεργία.

Στη κατεύθυνση αυτή κινείται και ο προσωποκεντρικός χαρακτήρας του εκπαιδευτικού αυτού συστήματος. Εξατομικεύει το πρόγραμμα σπουδών, όχι μόνο σε επίπεδο σχολής, και ούτε καν σε επίπεδο ιδρύματος, άλλα σε επίπεδο διαιδρυματικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μετατρέπει τις σπουδές σε ένα ατομικό ατέρμονο κυνήγι πιστωτικών μονάδων σε πολλές σχολές ή ακόμα και σε πολλές χώρες.

ΟΙ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ

Παράλληλα, η καθιέρωση αυτών των πτυχών ανοίγει το δρόμο για το πέρας του συνόλου της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στις σχολές, ένας από τους κεντρικούς άξονες τις οποίας ήταν ούτως ή άλλως πάντα οι πιστωτικές μονάδες, και η αντικατάσταση του ενιαίου αδιάσπαστου 5ετούς πτυχίου από τον φάκελο ατομικών προσόντων.

Επιγραμματικά η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση όπως αυτή αποτυπώνεται τόσο στο Νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, όσο σε σημεία των μνημονίων, στους πρότυπους οργανισμούς-εσωτερικού κανονισμούς, άλλα και στη πρόσφατη τροπολογία για τις διαγραφές φοιτητών του Λοβέρδου έχει ως κυρίαρχους άξονες:

·         ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΣΤΑ Ν+2

·         ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΟΥ 5ΕΤΟΥΣ ΠΤΥΧΙΟΥ ΣΕ 3+2(ΜΠΑΤΣΕΛΟΡ+ΜΑΣΤΕΡ)

·         ΔΙΔΑΚΤΡΑ ΣΤΟ +2(ΜΑΣΤΕΡ)

·         ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΤΥΧΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΤΟΜΙΚΟ ΦΑΚΕΛΟ ΠΡΟΣΟΝΤΩΝ

·         ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ(ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ, ΕΡΓΑΣΙΕΣ, ΠΑΡΟΥΣΙΟΛΟΓΙΑ)

·         ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗΣ ΜΕΡΙΜΝΑΣ(ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΣΙΤΙΣΗ, ΣΤΕΓΑΣΗ)

·         ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΔΟΜΩΝ

·         ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ

ΠΩΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ

Είναι λοιπόν προφανές πως η πρόταση της επιτροπής ERASMUS προς τους Κοσμήτορες των σχολών κινείται στην ίδια κατεύθυνση με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και το Υπουργείο. Συμπερασματικά, η μάχη ενάντια στη καθιέρωση των συγκεκριμένων προτάσεων είναι και μάχη ενάντια στις διαγραφές και τη μεταρρύθμιση συνολικά. Για μας δεν υπάρχει κανένα δίλημμα. Δεν θα θυσιάσουμε ούτε την κεκτημένη με αγώνες ενιαιότητα του πτυχίου μας ούτε θα γίνουμε κανίβαλοι για να μη χάσουμε 5 θέσεις στο ERASMUS+. Για να μην τους αφήσουμε να κάνουνε τους όρους φοίτησης μας απάνθρωπους και να τσακίσουνε την όποια προοπτική έχουμε για επαγγελματική αποκατάσταση, πρέπει να πάμε μαζικά στη συνέλευση(τμήμα) της Σχολής και συλλογικά να μπλοκάρουμε την υπερψήφιση των συγκεκριμένων προτάσεων.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΔΕ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ!

Πριν ακόμα τελειώσουν οι διακοπές του καλοκαιριού και μετά από ένα ακαδημαϊκό έτος έντονα χρωματισμένο από μακροχρόνιες και μαζικές κινητοποιήσεις διοικητικών-φοιτητών ενάντια στις απολύσεις που διακήρυττε το Υπουργείο, το τελευταίο, ενώ ασταμάτητα επικαλείται την ομαλότητα στα Πανεπιστήμια, ξανατραντάζει τα νερά και δημιουργεί κλίμα αναστάτωσης ανακοινώνοντας τη διαγραφή 180000 φοιτητών και μάλιστα χωρίς να τους δοθεί η δυνατότητα αποπεράτωσης των σπουδών τους ούτε καν στην επαναληπτική εξεταστική του Σεπτεμβρίου. Όλα αυτά μάλιστα σε χρονική περίοδο που η επίθεση στον εργαζόμενο λαό οξύνεται και οι πλασματικές προοπτικές της νεολαίας για κάποια ένταξη στην αγορά εργασίας διαλύονται. Απέναντι σε αυτό, πρέπει σαν φοιτητικοί σύλλογοι να αποτρέψουμε αρχικά την διαγραφή των συναδέλφων μας με κάθε τρόπο (με καταλήψεις στις κοσμητείες, τις πρυτανείες) κατά την διάρκεια της εξεταστικής και να προετοιμάσουμε και να οργανώσουμε τον αγώνα για την ολική ανατροπή του μέτρου των διαγραφών.              

 Ας προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε στα επιχειρήματα του υπουργείου σχετικά με τη διαγραφή των <<αιώνιων>> φοιτητών. Το πρώτο και βασικό επιχείρημα το οποίο προσπαθούν να περάσουν είναι ότι οι «αιώνιοι» φοιτητές αποτελούν επιπλέον έξοδα για το ελληνικό κράτος, εκμεταλλευόμενοι και τη συγκυρία της κρίσης και την αφαίμαξη που οι ίδιοι επιβάλουν στο λαό. Για να μας πείσουν ότι εμείς φταίμε για την κρίση («διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι», «τεμπέληδες φοιτητές» κλπ) και πρέπει να ...τιμωρηθούμε. Φυσικά εμείς οι ίδιοι οι φοιτητές ξέρουμε ότι αυτό δεν στέκει καθώς όλοι οι σπουδαστές που έχουν ολοκληρώσει ν+2 χρόνια σπουδών(για το πολυτεχνείο 5+2) σταματούν απλώς να δικαιούνται τα <<προνόμια>>που είχαν όπως σίτιση στέγαση,πάσο,συγγράμματα, πράγματα για τα οποία το φοιτητικό κίνημα έχει δώσει τεράστιους αγώνες. Και πάνω από αυτό ξέρουμε ότι όχι μόνο δεν τους χρωστάμε τίποτα, αλλά ίσα ίσα πρέπει να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας απέναντι στη βαρβαρότητα που μας επιβάλουν. Δεύτερο επιχείρημα είναι το πρόβλημα γραφειοκρατίας που αντιμετωπίζουν οι σχολές κάτι το οποίο είναι τουλάχιστον αστείο από τη στιγμή που μία κόλλα Α4 ή 10 ονόματα παραπάνω σε έναν υπολογιστή δεν φέρνουν την καταστροφή σε ένα ίδρυμα. Η αλήθεια είναι ότι με τις διαθεσιμότητες/απολύσεις του διοικητικού προσωπικού που επιβάλει το υπουργείο, τώρα είναι που θα ζήσουμε την απόλυτη δυσλειτουργία των ιδρυμάτων. Τρίτο επιχείρημα είναι  ότι “τα πολλά επιπλέον ονόματα” φοιτητών τα οποία σύμφωνα με τα λεγόμενά τους υποβαθμίζουν το πανεπιστήμιο με αποτέλεσμα τα <<πέφτει>> στις παγκόσμιες κατατάξεις την ίδια ώρα που κρύβουν την τεράστια υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων καθώς και την ελάχιστη υλικοτεχνική υποδομή που διαθέτουν. Εδώ έρχεται ο κλασσικός εκβιασμός της αξιολόγησης.. περάστε όλη τη μεταρρύθμιση για να πάρετε καλή αξιολόγηση και συνεπώς καλύτερη χρηματοδότηση..

Που στοχεύουν πραγματικά οι διαγραφές;;

Η εμφάνιση των διαγραφών περιγράφεται σαν μια βόμβα που έσκασε και απειλεί όλη τη φοιτητική νεολαία. Ο νόμος θα φέρει καταστολή και πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος καθώς και οποιασδήποτε συγκρότησης συλλογικής δράσης αφού το ν+2 θα χαραχθεί βίαια στις συνειδήσεις των ήδη φοβισμένων φοιτητών οι οποίοι θα συνεχίζουν να αναπαράγουν αυτό το αίσθημα καθώς η καθηγητική αυθαιρεσία θα ξεπεράσει τα όρια.(κάτι το οποίο θα το δούμε και το προσεχή Σεπτέμβρη). Το λάθος που μπορεί να γίνει σε έναν οποιοδήποτε συλλογισμό είναι καταρχάς να θεωρήσει ότι όντως κατά βάση αφορά ένα  μικρό κομμάτι φοιτητών το οποίο μπήκε στο πανεπιστήμιο και δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τις σπουδές του.  Αυτό είναι ψέμα γιατί ο νόμος δεν αναφέρεται μόνο στους 180000 φοιτητές αλλά έμμεσα και πρωτίστως θα λέγαμε σε αυτούς οι οποίοι έχουνολοκληρώσει ν+2 χρόνια καθώς το τελευταίο είναι μια επιδίωξη των τελευταίων κυβερνήσεων από το 1970 και αυτό γιατί  Οι κατακτημένες δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, που αποτελούν και το πλαίσιο ύπαρξης του φοιτητικού κινήματος στην Ελλάδα, αποτελούν ανάχωμα στην ίδια την προσπάθεια διαμόρφωσης του ‘νέου υποδείγματος φοιτητή’ και απόφοιτου. Η κυβέρνηση μέσω των διαγραφών προσπαθεί να πειθαρχήσει τους φοιτητές με την απειλή της απώλειας της φοιτητικής ιδιότητας και να εφαρμόσει στους υπάκουους πλέον φοιτητές συνολικά όλη την αναδιάρθρωση (διάσπαση πτυχίων στα 3+2 χρόνια, δίδακτρα, μείωση φοιτητικών παροχών κλπ), τσακίζοντας παράλληλα το φοιτητικό κίνημα ως παράγοντα αστάθειας και ζωντανό-αγωνιστικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Υπάρχει όμως και μια πιο μακροπρόθεσμη στόχευση στην κίνηση του υπουργείου, αυτή δεν είναι άλλη από την προσπάθεια μέσω των διαγραφών οι απόφοιτοι-μελλοντικοί εργαζόμενοι να είναι επαρκώς πειθαρχημένοι χωρίς αναπαραστάσεις συλλογικής διεκδίκησης και υλικών νικών, να δέχονται χωρίς πολλές αντιδράσεις τις συνθήκες μεσαίωνα που έχουν διαμορφωθείστην εργασία ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Είναι τέλος προφανές, ότι οι διαγραφές πλήττουν αντικειμενικά πιο έντονα τους φοιτητές με τα πιο οξυμένα οικονομικά προβλήματα.

Και για την απάντησή μας...

Στην κατέυθυνση του Υπουργείουνα νομιμοποιήσει τις διαγραφές μέσω της τακτικής του να διαιρέσει το φοιτητικό σώμα σε πολλά κομμάτια, η απάντησή μας πρέπει να είναι ενιαία με κοινό αγώνα να τους κοιτάξουμε στα μάτια και να αντιπαρατεθούμε συνολικά με το μέτρο των διαγραφών. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι αν δεχθούμε οποιοδήποτε διαχωρισμό σε κατηγορίες φοιτητών, ή φίλτρα ηπιότερης/σταδιακότερης εφαρμογής και λογικές τελευταίας ευκαιρίας για κάποιους, τότε θα χάσουμε όλοι μαζί αργά ή γρήγορα. Άλλωστε οι πρώτες διαγραφές όποιας κλίμακας και να ναι, θα είναι κερδισμένο στοίχημα για το υπουργείο (μετά από άδοξες προσπάθειες δεκαετιών), ώστε να θεσπίσει το ν+2 σε μόνιμη βάση. Και τότε, οι νεότεροι φοιτητές που δεν πλήττονται αυτή τη στιγμή, θα είναι οι μεγαλύτεροι χαμένοι. Θα πρέπει μέσα στην εξεταστική να καταλάβουμε για πρακτικούς και για συμβολικούς λόγους όλο τον διοικητικό μηχανισμό και να μην αφήσουμε να σταλεί καμία διαπιστωτική πράξη στο υπουργείο.Πιο πολύ από ποτέ όμως (και σε μια σχολή με 8-9 χρόνια μέσο όρο αποφοίτησης) θα πρέπει από τώρα να προετοιμάσουμε τις κινητοποιήσεις διαρκείας μέσα και μετά την εξεταστική, συντονισμένα και με άλλους φοιτητικούς συλλόγους , και να διερευνήσουμε ημερομηνία για να συνεδριάσει ο σύλλογος μας το συντομότερο στη γενική του συνέλευση και να προχωρήσουμε ξανά σε οξυμένες μορφές πάλης  με σύνθημα καμία σχολή να μην ανοίξει μετά τις εξεταστικές με διαγραμμένους φοιτητές.

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ!!

ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟ 2014...ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΑΧΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ!!

Μία ακόμη μάχη γιατί οι εκλογές δεν αποτελλούν μια ξεκομμένη διαδικασία απο το τι συμβαίνει στον σύλλογο όλη την υπόλοιπη χρονιά. Μία ακόμη μάχη για να αποτελέσουν αυτές οι εκλογές μέσο έκφρασης του ριζοσπαστικού πολιτικού δυναμικού που υπάρχει στη σχολή μας.

Σίγουρα ένας απολογισμός της δράσης των δυνάμεων που παρεμβαίνουν στη ΣΕΜΦΕ δε μπορεί να χωρέσει σε μερικές σελίδες, μια σχετικά κωδικοποιημένη προσέγγιση όμως μπορεί να μας βοηθήσει να βγάλουμε πολλά συμπεράσματα σχετικά με το τι εκπροσωπεί η κάθε δύναμη και αν τελικώς έρχεται και μπορεί να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα του συνόλου των φοιτητών.

·        Σε ποιο πλαίσιο τοποθετούνται οι φοιτητικές εκλογές?

Μια τέτοια προσέγγιση δεν θα μπορούσε να αφήσει απ’έξω τη συγκυρία στην οποία πραγματοποιούνται οι φοιτητικές εκλογές. Η αντιλαϊκή πολιτική που προσπαθούν να επιβάλλουν κυβέρνηση-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. έχει φέρει τα αποτελέσματα που και περιμέναμε και περιμένανε. Η γενιά των «700», όπως θα ήθελαν, τελικά ψάχνει μέλλον είτε στο εξωτερικό, είτε σε voucher, είτε ρίχνοντας την χαμηλότερη τιμή στο τραπέζι των μειωδοτικών για να δουλέψουν με 200-300 ευρώ, αφού πρώτα ξεπεράσουν το 60% της ανεργίας. Προσπαθούν να πείσουν πως το μαύρο στα δημοκρατικά μας κεκτημένα και η άνοδος της φασιστικής δυσπλασίας είναι κάποια απο τα απαραίτητα συστατικά της εξυπηρέτησης του «εθνικού συμφέροντος».

Τοποθετείται επίσης σε μια χρονιά κατά την οποία κλιμακώνεται η πιο βίαιη προσπάθεια εφαρμογής της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στη μεταπολίτευση. Μια μεταρρύθμιση που έρχεται να τσακίσει κάθε κεκτημένο του φοιτητικού κινήματος των τελευταίων δεκαετιών (διαγραφές φοιτητών, διάλυση πτυχίων και της όποιας επαγγελματικής προοπτικής, κατάργηση ασύλου, φίμωση των φοιτητικών συλλόγων μέσα στα ιδρύματα και αυταρχικοποίηση των διοικήσεων κ.α.). Τοποθετούνται τέλος σε μια περίοδο όπου η κατεύθυνση του κράτους για εξατομίκευη, πειθάρχηση και κανιβαλισμό του φοιτητικού σώματος υλοποιείται με πρωτοφανή τρόπο απο τους καθηγητές μέσα απο τη ραγδαία εντατικοποίηση των όρων φοίτησης, παράλληλα με τη στοχοποίηση του φοιτητικού συνδικαλισμού.

Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, ο καθένας το πόσο σημαντικό είναι στις φετινές εκλογές να σταλεί ένα μήνυμα ανυπακοής απο τους φοιτητές στην κυβέρνηση και τα επιτελεία τους μέσα κι έξώ απο τις σχολές!!

·        Ποια η τοποθέτηση των πολιτικών δυνάμεων?

ΔΑΠ:Εδραίωσε και με το παραπάνω τον κυρίαρχο εκφραστή του ατομισμού και του κανιβαλισμού μέσα (κι έξω) απο τις σχολές, απαξιώνοντας κάθε συλλογική διαδικασίατων φοιτητικών συλλόγων. Η φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, πρεσβεύει την απαξίωση του φοιτητικού συνδικαλισμού αφού προσπαθεί μέσω του πελατειακού της μηχανισμού (πάρτυ, εκδρομές, προσωπικές σχέσεις και κονέ με καθηγητές) να προβάλει τον δρόμο της συνδιαλλαγής, της προσωπικής διαπραμάτευσης και της υποταγής. Λίγο πιο συγκεκριμένα την περίοδο που έπαιρνε μέρος ένας απο τους πιο σπουδαίους απεργιακούς αγώνες των τελευταίων ετών, αυτός των διοικητικών, η ΔΑΠ μπήκε σε μόλις τρεις συνελεύσεις με ρητορία σκληρά κυβερνητική φτάνοντας σε σημείο να αναπαράγει θέσεις γκεμπελίστικης εμπνεύσεως του στυλ «οι διοικητικοί κρατάνε όμηρους του φοιτητές». Κατά τ’άλλα το μόνο πράγμα που κάνει στη σχολή μας είναι να σαμποτάρει τις συλλογικές διαδικασίες δια της πλήρης απουσίας της.

ΠΚΣ (Επιτροπή Αγώνα):   Η ΠΚΣ, παρ’ότι μια αριστερή δύναμη κατάφερε και φέτος κι έπαιξε πρωτοφανή διασπαστικό, εκφυλιστικό και σε κρίσιμες στιγμές οπισθωδρομικό ρόλο για το φοιτητικό σύλλογο. Πολιτική της αφετηρία η ηττοπάθεια και η μοιρολατρία καθώς δεν πιστεύει πως αγώνες του σήμερα μπορούν να νικήσουν, μεταθέτοντας πολύ βολικά οποιαδήποτε λύση στην άλλη κοινωνία. Ο σεχταρισμός και ο απομονωτισμός, επίσης, που τη διακατέχει (ξεχωριστές συγκεντρώσεις ΜΑΣ και μακριά απο αυτές των φοιτητικών συλλόγων, συνελεύσεις ετών, καμία διάθεση σύνθεσης με οποιαδήποτε αριστερή δύναμη στις συνελεύσεις και στα ΔΣ) καταλήγουν να λειτουργούν διασπαστικά για το κίνημα και ουσιαστικά να απογοητεύει τον κόσμο που θέλει να αγωνιστεί. Λίγο πιο συγκεκριμένα στη σχολή μας καθώς αδυνατεί να συσπειρώσει ένα αγωνιστικό δυναμικό, παρατηρούμε την απαρχή μιας προσπάθειας να απευθυνθεί σε ένα πιο συντηρητικό μπλοκ δίχως όμως να βάζει κάποια κατεύθυνση ριζοσπαστικοποίησης αυτού, αλλά αντιθέτως να μετατοπίζει όλο και πιο δεξιά τον λόγο και την πρακτική της, με εντονότερα παραδείγματα αυτά του ανοίγματος της σχολής κατά την περίοδο του κοινού αγώνα διοικητικών-φοιτητών και της στάσης (επιεικώς) απάθειας που κράτησαν απέναντι στην προσπάθεια των καθηγητών, αλλαγής του προγράμματος σπουδών. Αυτό βρίσκει αντανάκλαση και σε κεντρικό επίπεδο με το ΚΚΕ να σαμποτάρει οποιονδήποτε αγώνα δεν μπορεί να καρπωθεί πολιτικά το ίδιο, όπως έγινε και με τους διοικητικούς. 

ΑΡΕΝ:Πρώτα απ’όλα κάθε πολιτική δύναμη που θέλει να απευθύνεται στην αριστερά έχει χρέος να παρεμβαίνει στον εκάστοτε κοινωνικό χώρο για να ωθήσει τους συλλόγους σε μια πιο κινηματική κατεύθυνση, επιλέγοντας τους αγώνες που θα δώσει κάθε φορά. Η παρουσία της ΑΡΕΝ στο σύλλογό μας είναι μηδαμινή και η κυρίαρχη κατεύθυνση που βάζει είναι η σύσταση, στον εκάστοτε χώρο, φορέων ενός πολιτιστικού αντιπροτάγματος (εκδηλώσεις, πολιτιστικά στέκια, λέσχες, κυλικεία). Φυσικά τα παραπάνω είναι η αποκρυστάλωση της πολιτικής λογικής του κομματικού της φορέα ΣΥΡΙΖΑ (εν αναμονή για την αλλαγή κυβέρνησης-κυβέρνηση της Αριστεράς) απέχοντας από κινηματικές διαδικασίες.

·        Κατά πόσο το ΑΚΥΡΟ-ΑΠΟΧΗ συμβάλλουν στην υπεράσπιση των συλλογικών μας δικαιωμάτων?

Πόσο «αχρωμάτιστο» και ουδέτερο είναι το να αποφασίσεις να μη πάρεις ενεργή θέση σε μία πολιτική διαπάλη που διεξάγεται, όταν το κράτος προωθεί την απομαζικοποίηση και την διαλυτοποίηση των συλλόγων και την απολιτικοποίηση των διαδικασιών? Η πολιτική που ακολουθεί κυβέρνηση-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. και οι συνέπειες της δεν είναι εγκεφαλικές καταστάσεις, υπάρχουν! Η απάθεια απέναντι σε αυτές μάλλον καταστάλαγμα παρά ανεξαρτησία δείχνουν. Πράγματι, στη σημερινή συγκυρία η οργή και η αγανάκτηση έναντι της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί, αλλά και σε κάθε μορφή μαζικής διαδικασίας τείνει να εκδηλώνεται με το άκυρο-αποχή, μήπως όμως η αποχή συμφέρει αυτούς που θέλουν να μείνουμε αμέτοχοι απέναντι στην πολιτική τους?Μόνο η συμμετοχή και η ενεργητική στήριξη και καθημερινά και στις εκλογές σε μια πολιτική λογική που βάζει μία αγωνιστική κατεύθυνση για όλους μας μπορεί να αποτελέσει κάτι προωθητικό.

·        Και γιατί να ψηφίσω τα σχήματα της σχολής μου?

Πιστεύουμε πως στις εκλογές πρέπει να δωθεί ένα αγωνιστικό στίγμα και εντός το φοιτητικού συλλόγου και σε ολόκληρη την κοινωνία. Καλούμε να αποτυπωθεί και στις εκλογές αυτό που αποτυπώνεται στο φοιτητικό σύλλογο όλη τη φετινή χρονιά, δηλαδή η ενίσχυση και η ηγεμονία εντός του συλλόγου ενός ριζοσπαστικού δυναμικού. Τα σχήματα φέτος πρωτοστάτησαν σε δύο καίριους αγώνες που θα καθόριζαν την πραγματικότητα εντός (ή εκτός?..) σχολής: Τον κοινό αγώνα διοικητικών-φοιτητών, κατά τον οποίο σε μια περίοδο που η κυβέρνηση φαίνεται ανάλγητη και για κάποιους οδροστωτήρας, έκανε ένα βήμα πίσω και επιχείρησε να διαπραγματευτεί, και την προσπάθεια αλλαγής στο πρόγραμμα σπουδών όπου εκτός των άλλων εμποδίστηκε (το αν θα ξαναγίνει είναι στα δικά μας χέρια) εκτός των άλλων η εισαγωγή αλυσίδων και υποχρεωτικών εργασιών κ προόδων. Τώρα έχουμε ακόμη ένα μεγάλο αγώνα να δώσουμε, καθώς έχουμε απέναντί μας τις 180.000 διαγραφές που εξανείγγειλε το υπουργείο. Σε καμιά περίπτωση δεν πρεσβέυουμε λογικές του στυλ οι εκλογές είναι η μητέρα των μαχών και γι’ αυτό τον λόγο ψήφος στην ενωτική πρωτοβουλία που συμμετέχει και η ΑΝ.ΑΡ.ΠΑ. σημαίνει δυνατότερη παρέμβαση στον σύλλογο, περαιτέρω αποδυνάμωση των κυβερνητικών παρατάξεων και κριτική στην ρεφορμιστική αριστερά

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΤΟΜΙΚΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΔΑΠ-ΠΑΣΠ... ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ ΤΩΝ ΠΚΣ-ΑΡΕΝ...

Στις 7 ΜΑΗ στέλνουμε μήνυμα ανυπακοής στα κομματικά τους επιτελεία... ΣΠΑΜΕ τη βιτρίνα της συναίνεσης!

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ  
ΑΝΑΡΠΑ-ΡΑΦ

(ενωτική πρωτοβουλία των σχημάτων των ΕΑΑΚ στη ΣΕΜΦΕ)

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΦΣ ΣΕΜΦΕ

Όλοι στη Γενική Συνέλευση του φσ ΣΕΜΦΕ την Τρίτη 29/4 και ώρα 12:30 στο αμφ2 με θέματα:

• την εργατική πρωτομαγιά
• τις διαγραφές φοιτητών
• τους οργανισμούς
• ζητήματα σχολής

ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ!!

ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΜΕ ΠΡΙΝ ΜΑΣ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΝ!!!

Μετά από 14 εβδομάδες απεργίας και καταλήψεων διοικητικών-φοιτητών ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τις απολύσεις, το υπουργείο περνά στην αντεπίθεση αναγγέλοντας τις... διαγραφές 180.000 φοιτητών το καλοκαίρι του 2014! Πρόκειται για μια από τις πιο εκδικητικές κινήσεις στις οποίες θα μπορούσε υπουργείο και κυβέρνηση να προβούν ενάντια στο φοιτητικό κίνημα, καθώς διαγράφει επί τις ουσίας τους μισούς φοιτητές από τα πανεπιστήμια της χώρας. Πιο συγκεκριμένα, οι διαγραφές σε πρώτη φάση θα αφορούν όσους φοιτητές εισήχθησαν στις σχολές τους από το 2006 και πριν και αργότερα θα μπει σε εφαρμογή το απεχθές όριο ν+2.

Οι διαγραφές δεν είναι τυχαίο που έρχονται στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, την ώρα δηλαδή που το φοιτητικό κίνημα έδωσε μεγαλειώδη μάχη στο πλάι των διοικητικών υπαλλήλων και που καλείται να δώσει νέα μάχη ενάντια στους Πρότυπους Οργανισμούς (διάλυση πτυχίων, δίδακτρα κα). Το υπουργείο και η κυβέρνηση, αντιλαμβανόμενοι το δραστικό ρόλο που μπορεί να παίξει η νεολαία ενάντια στα σχέδιά τους, θέλουν να τελειώνουν μια και καλή μαζί της λέγοντας πως από δω και πέρα δεν υπάρχει χώρος για αγώνα και δικαιώματα μα μόνο για... υποταγή και διάβασμα!

Είναι αξιοσημείωτος ο τρόπος με τον οποίον προσπαθούν ΜΜΕ και κυβέρνηση να ανοίξουν το θέμα των διαγραφών στην κοινωνία... λέγοντας για τεμπέληδες φοιτητές που συνιστούν βάρος για το ελληνικό πανεπιστήμιο. Κανείς όμως δε μπαίνει στη διαδικασία να πει πως ο φοιτητής που ξεπερνά τα ν+2 έτη σπουδών δε συνιστά κανένα οικονομικό βάρος για το πανεπιστήμιο καθώς τα συγγράμματα τα έχει πάρει και το πάσο και και η διαμονή στην εστία σταματάνε να ισχύουν. Με άλλα λόγια, ο ¨αιώνιος¨ δεν αποτελεί καμία απολύτως πληγή για το ίδρυμα και το κράτος, ίσα ίσα τη φοίτησή μας την πληρώνουμε όλοι με μεγάλο κόστος απ’το εισόδημά μας. 

Από την άλλη μεριά, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο αιώνιος φοιτητής δεν είναι πρόβλημα αλλά έχει πρόβλημα! Οι ρυθμοί σπουδών πλεον στις σχολές είναι ιδιαίτερα ασφυκτικοί και πολύ δύσκολα οι φοιτητές καταφέρνουν να ανταποκριθούν στις σπουδές τους καθώς το επίπεδο δυσκολίας ανεβαίνει όλο και παραπάνω χωρίς κανένα λόγο. Το επιχείρημα που θέλει να λέει πως ο καλός ανταμοίβεται οπότε να τελείωνουμε μια ώρα αρχίτερα με τους ¨κακούς φοιτητές¨ δεν έχει καμία ισχύ, ειδικά όταν η ανεργία στους νέους ανέρχεται στο 60% και η επιστημονική μετανάστευση θερίζει. Επιπλέον, σειρά φοιτητών λόγω κρίσης επιλέγουν να εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους για να τα βγάλουν πέρα. Οπότε οι διαγραφές έρχονται να θέσουν εμπόδιο σε όλους αυτούς που δεν προλαβαίνουν να αφιερώνουν όλη τους τη μέρα στη σχολή. Το πιο σημαντικό από όλα όμως είναι το ότι οι διαγραφές έρχονται να πειθαρχήσουν και να τρομοκρατήσουν τη φοιτητιώσα νεολαία, ξεκαθαρίζοντάς της πως ο νέος – αυριανός εργαζόμενος - δεν πρέπει να αγωνίζεται για το παρόν και το μέλλον του γιατί άμα επιλέξει να αγωνιστεί θα έχει συνέπειες στις σπουδές του και θα απειλείται με διαγραφή! Έτσι ο νέος θα έχει ενσωματωμένα από τα φοιτητικά του χρόνια τα ιδεολογήματα του φόβου και της ατομικής διαπραγμάτευσης και σαν αυριανός εργαζόμενος θα καταφεύγει στον ατομικό δρόμο μακριά από τους συλλογικούς αγώνες. Με αυτόν τον τρόπο εκδικούνται και μια γενιά (η λεγόμενη γενιά του 06) που μέσα από τα μεγαλειώδη φοιτητικά κινήματα των τελευταίων χρόνων τους χάλασε τα σχέδια και τους δημιούργησε μεγάλα προβλήματα. Κινήματα χάρη στα οποία εμείς σήμερα έχουμε όσα δικαιώματα έχουμε, και χάρη στα οποία στο κάτω κάτω δε διαγραφόμαστε εδώ και πολλά χρόνια και το ν+2 είναι ακόμα στα χαρτιά. 

Και για να αναφερθούμε και λίγο στη σχολή μας...

Η ΣΕΜΦΕ αποτελεί μια από τις πιο δύσκολες σχολές του ΕΜΠ (μέσος όρος αποφοίτησης 8 χρόνια), ανίσχυρο πτυχίο και μόνη επαγγελματική αποκατάσταση ο ΑΣΕΠ (την ώρα που οι διορισμοί στο δημόσιο έχουν παγώσει). Και σα να μη φτάνει αυτό, συγκεκριμένοι καθηγητές έρχονται να κάνουν τη ζωή του φοιτητή ακόμα πιο δύσκολη, βάζοντας πολύ δύσκολα θέματα στις εξεταστικές και κόβοντας την πλειοψηφία των φοιτητών στα μαθήματα (βλέπε Κουρκουλή, Ράπτη κα). Ταυτόχρονα θέλουν να περάσουν υποχρεωτικές προόδους, αλυσίδες και προαπαιτούμενα που σημαίνει πολλαπλασιαστικά δυσκολότερη σχολή. Ερχόμαστε εμείς λοιπόν να θέσουμε συγκεκριμένα ερωτήματα: θα διαγράφεται από εδώ και πέρα η πλειοψηφία των ΣΕΜΦιτών;; θα διαγραφτούν όλοι αυτοί που καθυστερούν την απόκτηση πτυχίου λόγω των συγκεκριμένων γνωστών αγνώστων καθηγητών;; ή θα ονομαστούν κι αυτοί οι φοιτητές τεμπέληδες και αδιάφοροι και θα εκδιωχτούν και αυτοί έτσι απλά απ’τις σχολές τους;; 

Οι διαγραφές προωθούνται σε όλους τους νόμους του υπουργείου τα τελευταία 30 χρόνια και έχουμε μείνει στα χαρτιά από το φοιτητικό κίνημα. Το φοιτητικό κίνημα, όλα τα προηγούμενα χρόνια, έδωσε μάχη ενάντια σε κάθε αντι-εκπαιδευτικό νόμο, ενάντια σε κάθε μορφή εντατικοποίησης και διάλυσης των σπουδών μας, ενάντια σε κάθε υπουργείο και κυβέρνηση που ερχόταν έτσι απλά να διαγράψει φοιτητές από τις σχολές τους και ταυτόχρονα το μέλλον τους. Έτσι και τώρα, εμείς λέμε ότι:

ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΠΙΦΥΛΑΚΗ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΦΟΙΤΗΤΗ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΕΟΙ ΓΥΡΟΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ!

ΟΥΤΕ Ν+2 ΟΥΤΕ 2Ν ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΔΕ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ!

ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΩΞΟΥΝ ΠΡΙΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΤΥΧΙΟ

ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ!

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ...

(Με αφορμή την πρόταση της επιτροπής προπτυχιακών σπουδών)

Ξεκινώντας με τις δύο λέξεις που ήρθαν στο προσκήνιο το τελευταίο καιρό στην ΣΕΜΦΕ θα μπορούσαμε να γράψουμε και να συζητήσουμε αρκετά. Αρχικά το Πρόγραμμα Σπουδών ήταν και είναι κάτι το όποιο απασχολεί το σύνολο της σχολής από ίδρυσής της. 'Όχι αναίτια εφόσον συνδέεται στο παρελθόν με μία διαδικασία αλλαγής αυτού για την απόκτηση επαγγελματικών δικαιωμάτων (ΑΣΕΠ, ΤΕΕ), προφανώς αυτά ήρθαν κατά το ήμισυ και διασπασμένα, αλλά και στο παρόν ξαναέρχεται στο προσκήνιο από την επιτροπή προπτυχιακών σπουδών. Αυτή τη φορά όμως με ακόμα πιο αρνητικό πρόσημο από την προηγούμενη, στο βαθμό που είναι μια προσπάθεια εναρμόνισης του προγράμματος με τον οργανισμό και τις πτυχές του νέου νόμου πλαίσιο.

Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τις αλλαγές που επιχειρούνται, εξηγώντας το πως αυτές συνδέονται με τον νόμο, τι αρνητικά φέρνουν για εμάς, και να μιλήσουμε συνολικότερα, αλλά και με συντομία, για την άποψη μας σε σχέση με την εκπαιδευτική διαδικασία. 

Κρατώντας στα χέρια μας (ή καλύτερα στα mail μας) την απόφαση της επιτροπής βγάλαμε εξαρχής κάποια γρήγορα συμπεράσματα. Πρώτα και κύρια διαπιστώσαμε μια κυρίαρχη αντίφαση που διαπερνά συνολικά το πνεύμα του κειμένου: Σκοπός της επιτροπής είναι να κάνει την φοίτηση και την αποπεράτωση της σχολής ευκολότερη με μια διαδικασία όμως εντατικότερου ρυθμού σπουδών, με υποχρεωτικές προόδους, παραπάνω εργαστήρια, κατεύθυνση υποχρεωτικών παρακολουθήσεων, προαπαιτούμενα και αλυσίδες και με κόψιμο των μαθημάτων επιλογής. Είναι δυνατόν με όλα αυτά να γίνει ευκολότερη; Προφανώς και όχι... Επειδή επί της ουσίας όχι μόνο προσθέτει παραπάνω υποχρεώσεις στους φοιτητές αλλά τις χρωματίζει κιόλας με με την λογική του νέου νόμου. Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα ως προς τι η κοινή λογική της καθημερινότητας του συνόλου των φοιτητών θεωρεί ευκολότερο και τι η επιτροπή των καθηγητών. Γι αυτούς ευκολότερη διαδικασία φοίτησης είναι η ολοήμερη παραμονή στη σχολή (μαθήματα, εργαστήρια), είναι η διαδικασία όπου ο φοιτητής σκύβει το κεφάλι πάνω από τα βιβλία και το σηκώνει μόνο όταν αλλάζει αίθουσα για μάθημα!! Συμφωνούμε και εμείς ότι αν γίνουμε ρομπότ θα τελειώσουμε όντως γρηγορότερα τη σχολή, μέσα από διαδικασία πειθαρχίας στους ανωτέρούς μας και τυφλής υποταγής, αφού ανώτεροι είναι, θα ξέρουν τι κάνουν αυτοί για εμάς!! Βέβαια μπορεί στο ενδιάμεσο να βγούμε ελαττωματικοί και να διαγραφούμε (ν+2 όπως λέει και ο ποιητής-υπουργός). 

Τι είναι όμως αυτό που πραγματικά γίνεται;

Στην πραγματικότητα τίποτα εν τέλει δεν είναι τυχαίο... Δεν ξαφνιαστήκαμε όταν πρωτοδιαβάσαμε την απόφασή τους. Κάτι οι οργανισμοί των ιδρυμάτων, κάτι οι νόμοι αρβανιτόπουλου-διαμαντοπούλου, είχαμε εξοικειωθεί πλέον με την προσπάθεια διάσπασης των πτυχίων σε 3(bachelor) + 2(master), με τις πιστωτικές μονάδες, τις διαγραφές και τα πειθαρχικά μέτρα. Αυτό που περιμέναμε ήταν ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα υλοποίησης όψεων αυτής της κατεύθυνσης για να προλειάνει το έδαφος εφαρμογής και των υπολοίπων. Και τελικά όπως ήταν προφανές οι καλοθελητές έκαναν την εμφάνισή τους. Δεν είναι τυχαίο που ένα μεγάλο κομμάτι του καθηγητικού μπλοκ πρωτοστατεί σε τέτοιες κινήσεις. Το επιτάσσει η θέση τους και ο ρόλος που διαδραματίζουν. Είναι ο ιμάντας μεταβίβασης ή καλύτερα επεξεργασίας και εφαρμογής της μεταρρύθμισης, λόγο κυρίαρχα του ρόλου που παίζουν στον εκπαιδευτικό μηχανισμό, αυτού που διδάσκει. Μπορεί σε μια πρώτη ανάγνωση οι τρεις τελευταίες λέξεις της προηγούμενης πρότασης να φαίνονται ότι συνδέουν μια επιθετική ερμηνεία του ρόλου με μία φυσιολογική διαδικασία, αυτή της διδασκαλίας, είναι όμως έτσι; Αν θέλει κανείς να επεξεργαστεί καλύτερα το ζήτημα θα πρέπει να ανατρέξει στο ευρύτερο πλαίσιο λειτουργίας της παραγωγικής διαδικασίας αλλά και στις σχέσεις αυτής. Τα πανεπιστήμια προφανώς δεν είναι κάτι ξεκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία, στο βαθμό που όλα αλληλοεξαρτώνται και αλληλοεπηρεάζονται. Υπό αυτό το πρίσμα κάθε μηχανισμός επιτελεί ένα συγκεκριμένο ρόλο που συμπληρώνει ή καλύτερα βοηθά την ομαλή , προς το συμφέρον της αστικής τάξης, λειτουργία. Τα πανεπιστήμια καλούνται συνεπώς να παρέχουν στους εκπαιδευόμενους τις απαραίτητες γνώσεις που θα τους επιτρέψουν να ασκήσουν το μελλοντικό κοινωνικό του ρόλο και από την άλλη, διαδίδουν και επιβάλλουν στους εκπαιδευόμενους την κυρίαρχη ιδεολογία. Είναι προφανές ότι για να είναι πιο αποδοτικοί οι μελλοντικοί εργαζόμενοι-τωρινοί φοιτητές, θα πρέπει να μαθαίνουν το πως θα καταλάβουν τη μελλοντική τους θέση μέσα από μια διαδικασία απόκτησης των “ικανοτήτων” που χρειάζονται. Αυτές οι ικανότητες εμπεριέχουν σε μεγάλο βαθμό το ότι ο απόφοιτος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα πρέπει να μάθει και να “ελέγχει” τους υποτελείς του και να δέχεται τις εντολές των ανωτέρων του χωρίς αντίδραση. Σας θυμίζει τίποτα αυτό σε σχέση με την κατάσταση που περιγράφεται, στην τρίτη παράγραφο, σχετικά με την κατεύθυνση της απόφασης της επιτροπής; Επί προσθέτως εδώ έρχεται ο ρόλος αυτού που διδάσκει. Ο καθηγητής είναι εκείνος ο οποίος μεσολαβεί στη κατάσταση όπου εμείς μαθαίνουμε να είμαστε υπάκουοι στην “αυθεντία”, συνεπής στις “υποχρεώσεις” που χωρίς να μας ρωτήσουν πάνε να μας βάλουν και εν τέλει αποτελεί για εμάς μία πρότυπη για το μέλλον διαδικασία που θα ακολουθήσουμε στο χώρο εργασίας, συν του ότι η όξυνση της κατεύθυνσης αυτής κατά τη διάρκεια των σπουδών οξύνει τον ατομικό δρόμο και τον ανταγωνισμό.

Αυτό επιταχύνεται περισσότερο μέσω των κατευθύνσεων της μεταρρύθμισης που έχουμε αναλύσει και σε άλλα κείμενα μας, αλλά και στη συγκυρία μέσα στη σχολή με την επιβολή της απόφασης της επιτροπής.

Η απόφαση αυτή προβλέπει τα εξής:

(α) Μείωση του ελάχιστου αριθμού μαθημάτων που απαιτούνται για την απόκτηση του διπλώματος στα 54 μαθήματα το πολύ(9 εξάμηνα 6 μαθήματα/εξάμηνο το πολύ = 54 μαθήματα το πολύ). Σήμερα απαιτούνται 58 

ΚΑΙ

(στ) Μείωση των προσφερόμενων κατ’ Επιλογήν Υποχρεωτικών μαθημάτων(πέραν εκείνων που χαρακτηρίζουν τις Ροές)

Προφανώς δείχνουν πως η μείωση των μαθημάτων θα προέλθει από το κόψιμο των επιλογής πράγμα το οποίο είναι προφανές ότι δεν διευκολύνει τους όρους φοίτησης στο βαθμό που τα επιλογής είναι μια γρήγορη διέξοδος προς την απόκτηση πτυχίου. Αντί, από την άλλη να μειώσουν δύσκολα μαθήματα που δημιουργήθηκαν και πήραν υποχρεωτικό χαρακτήρα χωρίς να έχουν κάποιο συγκεκριμένο αντίκτυπο αλλά κυρίαρχα αντί να εναλλάσσουν τους καθηγητές μεταξύ τον μαθημάτων για να μην θεωρούνται μαθήματα- ιδιοκτησία καθηγητών για πάνω από 10 χρόνια όπως αυτά του Κουρκουλή (μηχανική1-2) με αποτέλεσμα να παρατηρούνται αυθαιρεσίες όπως το πάνω από 80% κόψιμο όσον το δίνουν.

(δ) Επέκταση, με επιθυμητή τη γενίκευση, των συμπληρωματικών τρόπων εκπαίδευσης και αξιολόγησης της επίδοσης των φοιτητών(ασκήσεις, εργασίες, εργαστήρια, θέματα, ενδιάμεσες εξετάσεις) σε όσο το δυνατόν περισσότερα μαθήματα του Προγράμματος Σπουδών (αυτή τη στιγμή οι τρόποι αυτοί εφαρμόζονται στο 54% των μαθημάτων του Προγράμματος).

ΚΑΙ

(ε) Καταγραφή ακολουθιών μαθημάτων τα οποία αποτελούν εκπαιδευτικές ενότητες. Επιτροπή, κατά πλειοψηφία, θεωρεί ως θετικό μέτρο, την καθιέρωση ενός χαρακτήρα «προαπαιτούμενου μαθήματος», με παραμέτρους που να εξασφαλίζουν την ύπαρξη ενός ελάχιστου επιπέδου προαπαιτούμενων γνώσεων (ενδεικτικά ο βαθμός 3 σε μια εξέταση στο προαπαιτούμενο μάθημα). Το μέτρο προτείνεται γιατί θεωρείται ότι θα αποτελέσει εργαλείο αποτελεσματικής καθοδήγησης των φοιτητών στην κατεύθυνση ενός ορθολογικού προγραμματισμού των σπουδών τους και μείωσης των φαινομένων συσσώρευσης φοιτητών που οφείλουν μέχρι τα τελευταία εξάμηνα, τα βασικά μαθήματα, φαινομένων που αδυνατίζουν τηνουσιαστική εκπαίδευση και επιτείνουν την δυσκολία αποφοίτησης.

Προφανώς εισάγεται μια διαδικασία περαιτέρω εξεταστικών φίλτρων, με υποχρεωτικές προόδους, και περαιτέρω σκλήρυνσης του προγράμματος με παραπάνω εργασίες και εργαστήρια, προαπαιτούμενα και αλυσίδες. Γίνεται έτσι ευκολότερη η σχολή; Για το σύνολο των φοιτητών όχι, στο βαθμό που αυτές οι “διευκολύνσεις” δεν είναι αποτέλεσμα των διεκδικήσεων του φοιτητικού συλλόγου αλλά μια σειρά πειθαρχικού τύπου μέτρων που έρχονται να επιβεβαιώσουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο τους ρόλους. Αυτό του καθηγητή-αυθεντία και του φοιτητή-υποτελή ο οποίος θα πρέπει να ανταγωνιστεί, να λειτουργήσει ατομικά, να σκύψει το κεφάλι, να μην αντιμιλά επειδή αξιακά θα έχει άδικο αλλά κυρίαρχα όχι μόνο έχει άδικο αλλά δεν θα έχει και τρόπο να διεκδικήσει συλλογικά, αφού δεν θα έχει ούτε χρόνο αλλά ούτε και τη δυνατότητα εφόσον η συλλογική από- πολιτικοποίηση και ο φόβος της τιμωρίας θα καραδοκούν μαζί βέβαια με τον πέλεκυ της διαγραφής!! Τελικά όντως θέλουν να κάνουν ευκολότερη τη σχολή: Ευκολότερη για να περάσουν πτυχές της αναδιάρθρωσης που θα οξύνουν τον ατομικό δρόμο και την εντατικοποίηση, που θα έχουν σαν αποτέλεσμα την πειθάρχηση και την υποταγή, που εν τέλει θα μας προσδώσουν τα χαρακτηριστικά του πειθήνιου φοιτητή που δεν διεκδικεί ,του καταρτίσιμου-άνεργου- επανακαταρτίσημου εργαζόμενου που δεν απεργεί, σε μια περίοδο που οι αναιρέσεις των κεκτημένων του λαϊκού κινήματος είναι πραγματικότητα.

Και εμείς τι κάνουμε;

Οι φοιτητές έχουμε μία δυνατότητα που μας δίνει προοπτική. Να παλεύουμε συλλογικά, μέσα από τις διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου, υλοποιώντας τις αποφάσεις αυτού. Γιατί όμως να αγωνιζόμαστε συλλογικά; Επειδή η αναδιάρθρωση και η εφαρμογή πτυχών αυτής μας επηρεάζει όλους το ίδιο, επειδή κανένας μόνος του δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί στις κατευθύνσεις τους, επειδή εν τέλει απέναντι στο κυρίαρχο πρότυπο του επιτυχημένου καριερίστα, του “καταξιωμένου” επιστήμονα που έχει πατήσει επί πτωμάτων και της ατομικής διαπραγμάτευσης, επιλέγουμε την συλλογική προάσπιση των συμφερόντων μας. Επιλέγουμε να συγκρουστούμε με την καθημερινότητα της υποταγής που μας επιβάλλουν, την εικόνα της καθωσπρέπει συμπεριφοράς σε όσους μας στερούν τα δικαιώματά μας, το πρότυπο του επιτυχημένου και καταξιωμένου αλλά στην πραγματικότητα υποταγμένου και άβουλου φοιτητή. Όλα αυτά διαμορφώνουν μία βιτρίνα, που είναι αναγκαία για αυτούς (κυβέρνηση-υπουργείο-καθηγητές) για να συνεχίσουν ομαλά τη διαδικασία της εμπέδωσης της μεταρρύθμισης. Όμως υπάρχει κάτι που κάθε φορά δεν μπορούν να υπολογίσουν. Τη συλλογική μας αντίσταση, αυτή η αντίσταση που έχει αφήσει παρακαταθήκες και αποτυπώσει νίκες, που έχει παίξει πρωτοπόρο ρόλο εντός του ευρύτερου λαϊκού κινήματος, αυτή που χαρακτηρίζει τη νεολαία στην Ελλάδα και την έχει καταστήσει ως ένα από τα πιο εκρηκτικά κομμάτια της κοινωνίας. Αυτή η νεολαία λοιπόν, αυτό το φοιτητικό κίνημα, εμείς οι ίδιοι που κυκλοφορούμε στους διαδρόμους της σχολής μας μπορούμε να γίνουμε αυτοί που δεν υπολογίζουν το κόστος της αντιπαράθεσης και εν τέλει στις κρίσιμες στιγμές καταφέρνουν και σπάνε τη βιτρίνα της συναίνεσης, “απειλώντας” τα πρότυπα και διαταράσσοντας την ομαλότητα του συμβιβασμού.

Με αυτή τη λογική πιστεύουμε πως πρέπει να κινηθούμε, με την λογική της αντιπαράθεσης και της σύγκρουσης, κύριο συστατικό της οποίας πρέπει να είναι η μαζικότητα. Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να αναιρέσουν μια σειρά κατακτημένων δικαιωμάτων μας, όπως αυτό του ανθρώπινου ρυθμού σπουδών, της ενιαίας κατοχύρωσης των πτυχίων μας , της δυνατότητας μας να εξεταζόμαστε μία φορά το εξάμηνο σε κάθεμάθημα, με θέματα εντός της ύλης, και όχι να περνάμε μέσα από συνεχή εξεταστικά φίλτρα και πιστοποιήσεις από τους καθηγητές κ.α. 

Είναι παραπάνω από σαφές ότι προετοιμάζουν το έδαφος για την εφαρμογή του κύριου κομματιού της αναδιάρθρωσης. Με τα προαπαιτούμενα και τις αλυσίδες προετοιμάζουν το έδαφος για την εισαγωγή κριτηρίων για να περνάς το εξάμηνο ή το έτος, και σε συνδυασμό με τις υποχρεωτικές προόδους-εργαστήρια-παρακολουθήσεις αυξάνουν το φόρτο εργασίας των φοιτητών και κάνουν την δυνατότητα διεκπεραίωσης της σχολής εξαιρετικά δύσκολη. Προετοιμάζουν ένα έδαφος όπου δεν θα χωράν οι αντιδράσεις για την τελική διάλυση των πτυχίων, την εισαγωγή περαιτέρω πειθαρχικών μέτρων και διδάκτρων. Θέλουν ένα πανεπιστήμιο με φοιτητές άβουλους και πειθαρχημένους, ένα πανεπιστήμιο που δεν θα έχει καμία σύνδεση με τους κοινωνικούς αγώνες. Θα τους αφήσουμε;

Αντί επιλόγου

Απαντώντας, στο όχι και τόσο ρητορικό ερώτημα, για εμάς δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Όχι επειδή όπως θα πουν κάποιοι καθηγητές, που μας βρίζουν από το πρωί ως το βράδυ, που ξεκολλάν τα αφισετάκια μας και τα κολλάνε στα γραφεία τους για ενθύμιο, που βγάζουν φωτογραφία ή κατεβάζουν από το ίντερνετ τα κείμενα μας και τα “μελετάνε” στο γραφείο τους ( επειδή προφανώς δεν έχουν ούτε την αξιοπρέπεια να τα ζητήσουν) είμαστε μειοψηφίες και αλήτες που πρέπει να διαγραφούμε, επειδή έχουμε ως χόμπι το να αγωνιζόμαστε. Αλλά επειδή δεν φοβόμαστε να συγκρουστούμε, να απαντήσουμε στο κυρίαρχο ερώτημα, να μιλήσουμε με σαφήνεια, να λέμε την άποψη μας και ας κοστίζει. Ας κοστίζει στους καθηγητές που περιγράψαμε παραπάνω που όλος τυχαίος κάποιοι από αυτούς είναι στην επιτροπή προπτυχιακών σπουδών και στο Συμβούλιο Ιδρύματος, ας κοστίζει και σε όσους βολεύονται με την καθημερινότητα του συμβιβασμού. Επειδή το μέλλον μας κοστίζει περισσότερο από μία θέση στο CERN, στο ελληνοβρετανικό κολλέγιο και στο συμβούλιο του ιδρύματος, επειδή εμείς δεν επιλέγουμε να γίνουμε λαμόγια για να μην μας στοχοποιήσουν οι καθωσπρέπει, προτιμάμε να στοχοποιούμαστε επειδή παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο, προτιμάμε να δίνουμε το παρόν στους αγώνες του σήμερα και να εμπνεόμαστε από τις πολλές χρυσές σελίδες της κόκκινης ιστορίας του λαϊκού κινήματος και όχι από τα “επιτεύγματα” της μαύρης ιστορίας της διαπλοκής τους...

Ο δρόμος της σύγκρουσης είναι ο δύσκολος δρόμος, μα είναι και ο πιο ελπιδοφόρος. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να παλεύουμε συλλογικά, δεν πρέπει να φοβόμαστε να νικάμε.